Úrval - 01.04.1946, Blaðsíða 121

BÖRN GUÐS
119-
blíður og ástríðufullur. Samt sem
áður gat hún ekki á sér setið að
segja glettnislega: ,,Þú ert alveg
eins og Young forseti."
Hann hló lágt, en kom svo beint
að efninu: „Harriet systir, ég vil, að
þú giftist mér.“
Hún snéri upp á sig.
„Nei.“
„Hvers vegna ekki?“
„Young forseti, hvað áttu margar
konur fyrir?“
„Ég á 24. Þær eru ekki allar á
lífi.“
„Ég héit það væru nógu margar,
jafnvei fyrir spámann.“
Hann var ekki vanur slíkum
ofanígjöfum. Stundarkorn hugsaði
hann sig um hvort hann ætti að
ávíta hana, en hami hætti við það.
Hann var í vandræðum. Loksins
sagði hann. „Harriet, ég er orðinn
ástfanginn."
„Er það eitthvað nýtt? í>ú hefir
orðið ástfanginn 24 sinnum."
„Nei,“ sagði hann. „Ég hef alltaf
verið of önnum kafinn. Mér þykir
vænt um konurnar mínar, en ég hef
aldrei orðið verulega ástfanginn
fyrr.“
„Þú varst eklti lengi að verða það
núna.“
„Ég er alltaf fljótur að hverju
einu,“ sagði hann brosandi.
„Viltu giftast mér?“
„Auðvitað ekki.“
„Jæja, ég kem aftur. Þú verður
að hugsa þig um.“
Innan fárra daga vissi öll borgin,
að Brigham var að leita sér ráða-
hags hjá hinni háu og tígulegu
Harriet Polson. Kjaftasögur gengu.
Veðmál voru gerð. Mundi hún gift-
ast honum? Og ef hún gerði það,
hvað mundi Brigham gera. Sumum af
leiðtogimum leizt ekki á blikuna, því
þeir álitu að Brigham hefði þýðingar-
meiri störfum að gegna. En flestir
trúbræðranna fylgdust með þvi af
mikilli eftii-væntingu, þegar vagn
har.s ók heim til hennar og töldu
mínútumar, sem hann dvaldi þar.
Brigham var aldrei í vafa um það,
að hin stolta kona mundi láta und-
an. En áour en varði hafði hann svo
mörgu öðru að sinna, að hinum dag-
legu komum hans varð að slá á
frest.
Lincoln hélt ekki loforð sitt að
skipta sér ekki af Mormónunum..
Hann leyfði þinginu að samþykkja
lög sem bönnuðu tvíkvæni, og
þótt Mormónamir væm ekki nefndir
á nafn i frumvarpinu, var því engu
að síður stefnt gegn þeim. Síðan til-
nefndi hann landstjóra yfir umdæmio,
ofstækisfullan orðhák. Eftir aö
Dawson landstjóri hafði dvalið i
borginni í þrjá daga gaf hann lög-
gjöfunum þá skýrslu að Mormónarn-
ir væru ólöghlýðnir; og innan viku
hafði harrn reynt að taka unga
stúlku frillutaki. Þetta hafði i för
með sér skjóta hefnd. Hann fékk
hótanir að verða ráðinn af dögum og
sá þann kost vænstan að fara í fel-
ur. Loks ákvað hann að flýja og
lagði af stað leynilega á næturþeli;
en átta menn komust á slóð lians og
börðu hann næstum til dauða.
Þegar Brigham frétti um þetta
varð hann svo reiður, að hann mátti
vart mæla.
„Þetta er þokkalegt háttalag,“
sagði hann við Heber. „Einmitt þeg-
ar ofsóknimar eru að réna og verða
að engu er landstjórinn barinn næst-
um tii dauðs! Heber, lögreglan verður
að hafa upp á sökudólgunum sam-
stundis.“
Heber kom daginn eftir til að
segja að lögreglan hefði handsamað
þrjá hinna seku. Einn þeirri hafði
verið skotinn strax vegna mótþróa.
Hinir tveir höfðu einnig verið skotn-
ir vegna flóttatilraunar.
„Ég veit ekki, hvort þeir hafa
nokkuð reynt að flýja," sagði Heber.
„Það má einu gilda. Þeir fengu
makleg málagjöld. Ég vil ekki nein-
ar barsmíðar á landstjóranum, jafn-
vel þó þessi svín reyni að fleka trú-
systumar."
Skömmu seinna hélt Connor