Úrval - 01.04.1946, Blaðsíða 113

BÖRN GUÐS
111
guðs, við biðjumst engrar vægðar
nú! Við erum reiðubúin til þess að
verja hendur okkar!" Hann tók þeg-
ar að skipuleggja vömina gegn
stjómarhernum.
í>að var á þessum æsinga- og eftir-
væntingartimum, sem hrottaiegur
harmleikur gerðist; harmleikur, sem
setti svartan blett á Mormónanafnið
um margra ára bil. í júlí þetta ár fór
fámennur hópur utankirkjumanna
um borgina á leið sinni til Kaliforníu
— menn konur og börn, 138 taisins.
Þetta var bezt búna og auðugasta
lestin, sem trúbræðumir höfðu séð.
Vagnamir voru hlaðnir af dýrum
vistum og nautgripirnir, sem þeir
höfðu meðferðis, voru hátt upp i
þúsund.
Ferðafólkið sló tjöldum nálægt
Saltavatnsborg. Sumir fóru til borg-
arinnar og noklcrir þeirra gortuðu af
því, að her væri á leiðinni til þess að
tyfta Mormónana, sumir gumuðu
jafnvel af þvi, að þeir hefðu sjálfir
tekið þátt í hinum fyrri ofsóknum.
Fregnirnar um þetta komust i almæli
og menn tóku að stinga saman nefj-
um um það, að hér væru á ferðinni
skríllinn frá Missouri og morðingjar
Jóseps Smiths. öll borgin var í upp-
námi. Eftir að lestin hafði lagt af
stað aftur í suðurátt, sendi Brigham
trúbræðrunum boð að veita lestinni
engan fararbeina. Þeir áttu að vera
óvinveittir á allan hátt, án þess þó, að
fjandskapurinn yrði opinber.
Þegar lestin fór inn í syðri Mor-
mónanýlendurnar — 150 mílur frá
Saltavatni — komst það á loft að
leiðangursmenn væru nokkurs konar
njósnarsveit stjórnarhersins. Þeir
ættu að taka sér bólfestu í einhverju
grösugu beitilandi, ala nautgripina
og bíða komu stjómarhersins. Marg-
ir af trúbræðnmum voru bæði hrædd-
ir og reiöir, og foringjarnir hófust
handa. Isak Haight, hernaðaryfirvald
suðurnýlendnanna, og Jolm Lee, hinn
grimmi Indíánafulltrúi í Sedrusborg,
tóku forustuna í þessu máli.
Leiðangursmenn vom nú staddir
í litlum dal, sem nefndist Fjallengja-
dalur. Þar voru svalar lindir og
ágætur hagi fyrir peninginn. Hér
kváðust þeir ætla að æja í nokkra
daga, áður en þeir færu yfir fljótin.
Haight hafði i hyggju að gefa þeim
ekkert næði. Hann skipaði Lee að
siga Indíánunum á fólkið, og einn
morgun komu rauðskinnar að ferða-
fólkinu óvöru og drápu eða særðu
20 manns áður en það fengi áttað
sig. Tjaldbúar gripu skjótt til riffla
sinnaogskutuámóti af slíkum ákafa,
að árásarmenn hopuðu úr skotfæri
og sendu eftir liðsauka. A meðan
bjuggust ferðamennirnir fyrir í vögn-
um sínum og bjuggu sig undir að
mæta umsáí.
Leiðangursmemi sátu í vögmmum
í fjóra sólarhringa og horfðu á Indi-
ánana streyma að úr öllum áttum og
kveikja elda kringum tjaldstaðimi.
Það var þá, sem Haight og Lee fundu
upp vélráð sín. Þar sem þeir sáu
fram á, að mikil manndráp mundu
verða, ákváðu þeir, að enginn liinna
umsetnu skyldi komast lífs af. Því
næst fór Lee ásamt nokkrum mönn-
um öðrum inn í tjaldbúðirnar með
hvítan fána í höndum til þess að
koma svikum sínum í fram-
kvæmd.
1 hinu litla vígi lágu særðu menn-
irnir í kvölum sínum, nær dauða en
lífi af þorsta. Konur og börn voru
hálfvitfirrt af hræðslu. Leiðangurs-
menn, sem álitu að Lee og félagar
hans væru komnir þeim til frelsunar,
hópuðust að þeim til þess að snerta
klæði þeirra og blessa þá. Margir
krupu á kné til þess að biðja guð, að
vernda þessa hraustu menn, sem voru
að frelsa þá frá Indíánunum. Allir
hlýddu þeir skipunum hinna aðkomnu
eins og lítil börn.
,,Það er aðeins eitt ráð til þess að
frelsa ykkur," sagði Lee og starði á
mennina. „Við setjum börnin í blý-
vagninn, þá særðu setjum við í hina
vagnana, kai-lar og konur geta geng-
ið á eftir í halarófu. Við ætlum að
bjarga ykkur héðan burt.“