Úrval - 01.04.1946, Blaðsíða 97

BÖRN GUE>S
95
Engin var iðjulaus, nema þeir sem
sjúkir voru. Enginn þorði að sitja
auðmn höndum.
Einn dag var Brigham kallaður
frá skyjdustörfum símun til andsvara
S undarlegu máli.
Jakob Allen, höfuðsmaður í banda-
ríska hernum reið um áfangastaðinn,
og koma hans varð til þess, að sá orð-
rómur breiddist út, að ríkisher væri
á leiðinni til þess að berjast við trú-
bræðurna. En Ailen hafði komið til
þess eins að segja frá stríði milli
Bandaríkjanna og Mexíkó og biðja
um eitt Mormónaherfylki til þess að
berjast í Kaliforníu. Hin ótrúlega
frekja, sem fólst í þessari kröfu, gerði
Brigham orðlausan.
„Herra trúr,“ sagði hann við Heber,
„stjórnin sparkar okkur út og vill
svo, að við förum að berjast fyrir
hana! Hér erum við heimilislausir
úti á eyðimörk og eigum í vök að
verjast gegn hungri, en samt láta
Bandaríkin sér sæma að biðja um 500
naenn! í>eir vilja, að við berjumst
fyrir þá stjórn, sem lét viðgangast, að
heimili okkar voru rænd, konum okk-
ar nauðgað og foringjar okkar drepn-
ir!“
„Segðu þeim að fara til helvítis,"
sagði Heber.
„Það ætla ég að gera — og skal
ekkert vera mjúkur á manninn."
En þegar Brigham hafði hugsað
málið betur, snerist honum hugur.
Hann var hygginn maður og hér
var tækifæri: hann gat látið flytja
500 menn kostnaðarlaust til vestur-
strandarinnar, auk þess sem þeim
mundi verða borguð laun. Og þessi
laun mundu að miklu leyti koma í
hans vörzlu, til hjálpar sjúkum og
aldurhnignum.
Hann þurfti þrjá daga til þess að
geta talið 500 menn á að fara, en
þegar því var lokið, var hann hreyk-
inn af stjórnkænsku sinni. Það voru
ekki einungis 500 færri munnar að
fæða yfir veturinn, heldur fullyrti
Allen einnig, að Mormónarnir skyldu
fá leyfi til að taka sér dvalarstaði á
leiðinni til Klettafjalla eins Iengi og
þeim þætti henta.
Þetta var þrautavetur. Þúsundir
manna og kvenna veiktust og lögð-
ust í rekkju. Veikin virtist vera
sambland af hitasótt og skyr-
bjúg: bólga i fótleggjum og hand-
leggjum. Þegar verst lét urðu limirn-
ir svartir og sjúklingurinn leið óþol-
andi kvalir. Hver orsökin var —
hvort það var fæðuskortur eða óhrein-
indi í drykkjarvatninu — upplýstist
aldrei. Til allrar hamingju rénaði
veikin, þegar kuldinn jókst. En nú
var orðinn skortur á fæðu fyrir bæði
menn og skepnur, svo hið eina, sem
kom í veg fyrir almennt hungur, var
fæðuskömmtun.
Þegar voraði var byggðin við Miss-
ouri eyðileg yfir að líta. Konur höfðu
misst eiginmenn og eiginmenn höfðu
mist konur. 1 einstaka fjölskyldu
höfðu báðir foreldrarnir dáið, en
munaðarleysingjarnir voru undir eins
teknir á önnur heimili.
Brigham, sem sá, að fólkið þurfti
huggunar og hvatningar við, steig
upp í vagn og talaði til þess.
„Bræður og systur, ég veit, hvað
þið hafið orðið að þola, en minnist
þess, að hinir látnu hvíla nú hjá guði
og gleymið því ekki, að okkar hlut-
verk er að halda förinni áfram og
stofna ríki kirkjunn&i þar, sem eng-
ar ofsóknir geta náð til okkar.“
Áfram vestur.
Brigham áformaði nú að halda á
undan með valinn hóp manna til að
kjósa áfangastað og sá korni. Síðan
gætu þau 20,000, sem biðu, komið á
eftir.
í þennan könnunarflokk valdi hann
144 af sínum djörfustu mönnum.
Mörg hundruð buðu sig fram til far-
arinnar, en Brigham fór stað úr stað
og leitaði manna, sem honum sýndist
vera hægt að reiða sig á. „Þú — og
þú — og þú. Búið ykkur út.“
Margar konur féllu á kné til þess
að biðja um leyfi að fá að fylgja