Úrval - 01.04.1946, Blaðsíða 98

96
ÚRVAL
eiginmönnum sínum. En er hann
hafði gefið þremur fararleyfi —
Klöru konu sinni, Elínu konu Heberts
og einni konu i viðbót — varð honum
ekki bifað. Þrátt fyrir tár og bænir
veitti hann ekki fleiri fararleyfi.
í aprilbyrjun var mikið um að vera
á tjaldstaðnum. Mennirnir lögðu hver
af öðrum af stað og mannfjöldinn
safnaðist saman á hæðunum til að
horfa á brottförina.
Þessi úrvalsflokkur átti að velja
leið til hinnar nýju Zíonar, en hinir
sem eftir urðu áttu að biða þolinmóð-
ír, sá og uppskera. Þegar Brigham
kæmi aftur áttu þeir að vera ferð-
búnir.
Brigham sat í vagni með Heber,
horfði í vesturátt og hugsaði um,
hvaða ævintýri mundu nú biða sin.
Landkönnuðir, veiðimenn og trúboð-
ar höfðu áður farið um þetta land og
borið þaðan sögur af hryðjuverkum
Indiána og mannhættulegum viður-
eignum við óargadýr. En þeir höfðu
líka sagt frá frjósömum dölum, risa-
vöxnum skógum, víðáttumiklum
sléttum og villtum ávöxtum. Brig-
ham hafði með sér nokkur ónákvæm
kort. Leiðin, sem hann hafði í
hyggju að fara, lá þar sem nú eru
Nebraskaríki, Wyoming og Austur-
Utah. Hann vissi ekki hversu langt
var til Utah-hásléttunnar, en áleit
það talsvert yfir 1000 mílur.
Lestin, sem fór ýmist 10, 15 eða 20
mílur á dag, nálgaöist nú óðum Ind-
íánalöndin. Aður en þeir höfðu náð
til Platte-fljótsins, reið drembinn og
skrautbúinn Indíánaforingi, Shefmol-
an að nafni, inn í næturstað þeirra
og heimtaði gjafir. Brigham neydd-
ist til að sefa stigamanninn með þvi
að gefa honum af birgðum sinum —
tóbak, salt, púður, blý og mjöl. En
þrátt fyrir það ásóttu hinir rángjörnu
Indiánar lestina í mai'ga daga og
stálu jafnvel beztu hestunum, aulc
þess sem þeir hótuðu að gera árás.
Brigham varð mjög feginn að sleppa
úr landi þeirra án alvarlega bar-
■daga.
Stórar taðhrúgur gáfu til kynna,
að nú væru þeir staddir i iandi vís-
undanna. Mennimir tólcu að blístra og
syngja. Þá hungraði í nýtt kjöt. Brig-
ham vissi, að nú mundu menn hans
fá nóg að eta, en hestarnir því minna.
Indíánarnir liöfðu þann sið að brenna
á ári hverju stóra fláka af grasland-
inu, til þess að grasið yrði gott og
aðgengilegt í næstu sprettutíð. Nú
voru hæðirnar svartar svo langt, sem
augað eygði, utan einstaka gróður-
viniar á stangli, þar sem eldurinn
hafði ekki náð. Vindurinn skóf ösk-
una saman og þeytti í andlit ferða-
mannanna, þar til þau voru eins
svört og hæðirnar í kring.
Það var sannarlega nóg af vísund-
um. í einni hjörðinni, sem þeir sáu,
gizkuðu þeir á að væru um 100.000.
Þau voru svo gæf, að erfitt var að
halda tömdu nautgripunum frá þeim.
Loðnir gamaltarfar komu oft fast að
lestinni, stóðu kyrrir og störou á
hana með rauðum, votum augum
sökum vinda og ryks; ráku siöan upp
öskur og stukku baulandi i burtu.
Villikálfar komu jafnvel inn i tjald-
búðirnar. Mennirnir mýldu þá og
skoðuðu; slátruðu síðan þeim, sem
vænstir voru og steiktu þá á eldi.
Brigham hafði oft áhyggjur af f jöri
manna sinna, en þeir voru flestir
ungir. Margir þeirra litu á leiðangur-
inn eins og skemmtilegt ævintýri.
þrátt fyrir Indiána og hungur. Þeir
höfðu smám saman gerzt öhlýðnir,
ruddalegir og guölöstunarfullir.
Á kvöldin vildu þeir dansa við kon-
urnar, sem voru dauðþreyttar eftir
ferðina, og þegar þeim var hafnað,
dönsuðu þeir við hvern annan, æpandi
og látandi öllum illum látum.
Brigham gTamdist þetta, en þegar
hann fór að hugsa um, að þetta voru
hans heilbrigðustu og hraustustu
menn, fannst honum eðlilegt, að þeim
gengi illa að vera kvenmannslausir
viku eftir viku, og lét hann kyrrt
vera.
Mennirnir spurðu stöðugt að því,
hvort þeir væru komnir úr Bandar