Úrval - 01.04.1946, Blaðsíða 111

BÖRN GUÐS
109
SUður að landamæi'um Mexikó-
ríkis.
Að áliti Brigliams var engin
vaendiskona í borginni og hann
hugsaði um hina hræsnisfullu utan-
kirkjumenn með öll þeirra borgar-
stræti full af hórum.
1 einni ræðu sagði hann: „Ef mað-
ur segir manni úr kristnum söfnuði,
að Mormóni eigi tvær konur, verður
hann óicvæða við, samt sem áður
leyfa kristnar þjóðir konum að lifa
á því að selja sig. í Nev/ York borg
einni eru 1500 vændiskonur. Hjá okk-
ur er engin; samt gala stjórnmála-
rjiennirnir um ósiðsemi okkar.“
Brigham hafði andstyggð á
hræsnurum, sem voru sendir til þess
að gegna opinberum embættum.
Eftir að Brokkus flýði hafði annar
komið í hans stað, sem var bæði
fjárhættuspilari og svallari. Hann
kom með frillu sína með sér og gort-
aði af henni í öðru orðinu, en læddi í
hinu kjaftasögum í forsetann. Slíkur
rnaður kom engu nema illu til leiðar.
En skyndilega urðu allar áliyggjur
að vikja fyrir bliku, úr annarri átt.
Síðan engisprettusumarið fræga,
höfðu öðru hvoru orðið smáskaðar af
skordýrum. En þegar í byrjun sum-
arsins 1855 var útlitið óheillavænlegt.
í júnílok var orðrómur um aragrúa
af engisprettum vxðsvegar í dalnum.
1 júlí vonx tún og garöar orðin brún,
skrælnuð og rykfallin, skurðir og
siki voru skráþurr.
Og allstaðar voru engisprettur í
biljónatali. Þær hengju á vírum og
girðingum eins og hræðilegur ávöxt-
ur og fylltu kjaiT og runna með
iðandi lífi. Hinn mikli fjöldi þeirra
sást þó fyrir alvöru þegar þær höfðu
fengið vængi. Þær flugu í slíkum
breiðum, að dimmt varð um hábjart-
an daginn og sólin hvarf með öllu.
Þegar fólkið kom út fyrir dyr varð
það þakið í engisprettum. Þær sett-
ust svo þétt, að ekki sá í fötin og
andlit og hendur manna voru ekki
nema ein iðandi veita. Þær héngu í
augnahárunum, þangað til þær voni
þurrkaðar burt. Mönnum lá við
æði af hinum krafsandi fótum og
flögrandi vængjum.
„Máttarvöldin hljóta að vera reið
við oltkur," sagði Brigham. „Þau
senda okkur ekki nóg af máfum i
þetta sinn.“
Þúsundir máfa höfðu að visu kom-
ið, en húngur þeirra var mörgum
sinnum satt af þessari mildu mergð.
Þegar siðasta gangan hafði horfiö
til f jalia og daiurinn var hreinn á ný,
voru akrarnir eins og sviðnir í eldi.
Það var hvorki blað né brum á milj-
ón ekrum.
Nú kom aftur hræöilega harður
vetur fyrir Mormónana. Þegar fyrn-
ingum áranna á undan var lokið, tUu
menn hrossakjöt, hunda og ketti. Og
meðan þeir grófu jurtarætur undan
djúpri fönninni, var rógsherfei’ðin
gegn fjölkvæninu rekin af kappi í
blöðum eystri rikjarma. Þjóðfrægar
konur báru það fram, að Mormónar
gæfu ungum stúlkum áfengi til þess
að tendra ásti'íður þeirra.
Brigham sá skrlpamynd af sjálf-
um sér, þar sem hann var umkringd-
ur 800 hjákonum og var að svipast
eftir fleirum með slægðarlegu glotti.
Öllu Mormónaríkinu var lýst sem ó-
seðjandi losta- og hórdómsbæli, þar
sem aliir karlmenn væru flagarar og
allar stúlkur svívirtar meyjar.
Brigham varð ljóst, að það var ekki
nóg að sigrast á hættum eyðimerkur-
innar. Hann vai’ð einhvern veginn að
vernda fólk sitt frá þeim voða, sem
aðrir menn reyndu að stefna gegn
þvi.
Dagblöðin að austan höfðu oft
gumað af því, að aliar Mormónakon-
ur mu.ndu sltílja við menn sína, ef
þeim gæfist tækifæri.
Bi’igham kvaddi sér dag nokkurn
hljóðs á fundi og gaf út yfirlýsingu
til þess að þagga niður þennan á-
burð:
„Ég vil, að allar konur, jafnt mínax
sem aðrar, viti það, sem ég ætla að
segja og skrifi það til Austurríkj-
anna.