Úrval - 01.04.1946, Blaðsíða 108

106
ÚRVAL
laust yfir óbyggðirnar og vernda það
yfir hungurveturinn. Hann hafði
jafnvel ekki miklar áhyggjur af hin-
urn stöðuga aðflytjendastraum, sem
lá úr austri: trúbræðumir, sem höfðu
orðið eftir við Missouri ásamt mörg-
um þúsundiun, sem komu frá Bng-
landi streymdu inn i dalinn þetta
sumar og námu land víðsvegar um
hann. Erfiðasta viðfangsefnið, sem
fyrir honum lá, hefði hann ekki get-
að séð fýrir.
Gull í Kalifomíu.
Einn morgun reið maður inn í ný-
ienduna og var mjög flaumósa. Hann
kallaði hvert sem hann fór, að gull
væri fundið í Kaliforníu, og að menn
í austurríkjunum væi*u óðir og upp-
vægir að freista þar hamingjunnar.
Sumir færu á bátum, aðrir á vögnum
og nú væri mjög bráðlega von á þeim
fjustu.
Brigham varð steini lostinn. Hann
hafði lagt land undir fót og ferðast
yfir heilt meginland til þess að
losna við nábýli óvina sinna og nú
mundu innan skamms koma þúsundir
af þeim og setjast að rétt við bæjar-
dyr hans.
Fyrstu óaldarflokkarnir komu í
júlí. í>eir streymdu inn í dalinn eins
-og skriður ofan úr fjöllunum. Á eftir
þeim komu vagnalestir þéttsliipað-
ar mönnum, sem veifuðu höttum og
byssum, æptu og bölvuðu. Þeir réðust
inn í nýlenduna án þess að heilsa
eða biðja leyfis og dreifðu sér líkt
•og stigamenn í ránsför. Þeir rifu nið-
ur girðingar, stálu öllu, sem hönd á
festi og gengu örna siima, hvar sem
þeim sýndist. Hinir djarfari tóku
undir eins að reyna að fleka Mor-
mónastúlkurnar, því þeir héldu eins
og flestir í eystri ríkjunum, að Mor-
mónar lifðu í hrseðilegum hórdómi.
f>eir vissu ekki hvaðan á sig stóð
veðrið, þegar hurðum var skellt aft-
ur rétt við nefið á þeim.
Fyrstu innrásarmennimir fóru
burt að tveim dögum liðnum og hugs-
uðu með sér, að Mormónastúlkunum
hefði ekki verið rétt lýst. En straum-
urinn hélt áfram og dag nokkum
kom Porter að máli við Brigham og
sagði honum, að næsta ár myndi
fæðast ógrynnin öll af kynblending-
um í dalnum.
„Áttu við að þeir hafi tælt Ind-
íánakonurnar ?“
„Hvar sem þeir fóru. Þegar trú-
systurnar sögðu nei, fóm þeir beina
leið til Indíánanna. Mér geðjast ekki
að því, sem ég sá.“
„Mér ekki heldur."
„Brigham, veistu það, að sumar af
trúsystmnum vilja giftast þessum
þorpurum og fara með þeim til Kah-
forniu?"
„Við skulum lofa þeim, ef þær
vilja heldur gull en guð. Við höfum
of margar konur hér. Ég býst við, að
bráðlega verði nauðsynlegt að aug-
lýsa fjölkvæni og láta það ná til
fleiri en foringjanna einna. Það verð-
ur eitthvað að gera fyrir ógiftu trú-
systurnar."
Af þeim fjölda manna, sem
streymdi gegnum dalinn á leið til
gullnámanna, voru margir, sem
leituðust við að kvænast Mormóna-
stúlkum og fá að setjast að í daln-
um. Nokkrir þeirra létu af einlægni
skírast til hinnar nýju trúar, en mjög
margir létust ætla að taka trú að-
eins til þess að geta kvænst og skilið
við stúlkuroar á eftir.
Kirkjan varð að ala önn fyrir svo
mörgum þunguðum konum, sem
eiginmennirnir höfðu yfirgefið —
sumar þeirra höfðu sýkzt — Brig-
ham var mjög áhyggjuíullur. Hann
sá, að eitthvað raunhæft varð að
gera, vegna hins mikla kvennafjölda
í nýlendunni. Annars mundu margar
þeirra kjósa utankirkjumenn, heldur
en að fá engan.
„Heber," sagði hann við hinn dygga
ráðgjafa. „Ég veit ekki hvað gera
skal. Þessir þorparar hafa verið að
að tala um f jölkvæni, og nú eru trú-
systkinin farin að slúðra um það
aftur. Það þýðir ekki að láta líta