Úrval - 01.04.1946, Blaðsíða 57

SLYS AÐ NÆTORLAGI
55
Sam málaði skurðstaðinn
með joði. Svæfingariijúkrunar-
konan hafði þegar sett lítinn,
flatansandpokaundirvinstri síðu
sjúklingsins og var nú að snúa
honum varlega, svo að svæðið,
sem skurðlæknirinn átti að
vinna við, lyftist dálítið hærra
upp. Iíall vék til hliðar augna-
blik, meðan verið var að þekja
sjúklinginn með lökum, ásamt
dúk með gati í miðju, sem lagt
var yfir staðinn, sem hann átti
að skera í gegnum inn að milt-
anu.
„Sjúklingurinn er tilbúinn,
læknir,“ sagði svæfingarhjúkr-
unarhonan.
„Skurðhníf!“
Stálhnífurinn féll í hanzka-
klædda hægri hönd hans. Hann
vóg hann í hendi sér, áður en
hann dró hann þvert yfir svæðið
undir rifbeinunum og gerði fall-
egan skurð gegnum húðina, inn
að gljáandi vöðvahimnunni. Þá
Iitlu blæðingu, sem varð við
þetta, stöðvaði hann með æða-
töngum. Hnífurinn hélt áfram
að skera gegnum vöðvahimn-
una og niður á við með fram
mjúkum, rauðum tref jum vöðv-
anna sjálfra, losa þá í sundur,
og komu þá í ljós næstu vefja-
lög. Nú þegar sást lífhimnan,
hin þunna himna, sem þekur
kviðarholið.
„Nú er ég tilbúinn að opna.
Hver er blóðþrýstingurinn ?“
„Hann heldur áfram að
lækka. Honum hlýtur að blæða
ört.“
Hann víkkaði opið, svo að líf-
himnan kæmi betur í ljós. Hann
tók eftir því, að hirnnan, sem
venjulega var gljáandi hvít, var
nú dökkblá að lit, órækt tákn
um það, að undir henni væri
allt fullt af blóði. Hann hafði
séð þetta aðvörunarmerki oft
áður í mörgum hinna örlaga-
ríkustu tilfella.
„Það hefir blætt mikið,“
sagði hann.
Nú var um að gera að vera
varkár. Það kom ósjaldan fyrir,
að skurðlæknar skæru of djúpt,
þegar þeir fóru niður í þennan
fíngerða vef. Með því gátu þeir
skemmt líffærin, sem undir
lágu. Hall horfði spyrjandi á
hjúkrunarkonuna, sem kinkaði
kolli. Mæliglas blóðgjaf aráhalds-
ins var tilbúið að taka á mótí
blóðinu. Citratið, sem átti að
koma í veg fyrir, að þessi lífs-
nauðsynlegi vökvi storknaði,
var á botni flöskunnar.
Hann skar á lífhimnuna,
greip skæri og stækkaði rifuna.