Úrval - 01.09.1960, Síða 34

ÚRVALi
STOLT
andi líkamir . . . Þau flykktust
í kringum stólinn minn, þau
hlógu, mjallhvítar tennur í sól-
brenndum andlitunum, vatnið
draup af baðfötunum, droparnir
lágu eins og perlur á handleggj-
unum og brjóstinu. Hlátur, óp
og sköll — við vatnið og í vatn-
inu. Ég hló líka. Hvers vegna
skyldi ég ekki hlæja? Ég var
líka falleg og aðeins tuttugu
ára.
Þegar við komum heim, vildi
Alma endilega aka mér út und-
ir stóra linditréð og sækja mér
bækur og blöð og handavinnu,
en ég sagði henni, að ég væri
þreytt og ætlaði að leggja mig.
Ég bað hana um að vera svo
góð að láta engan trufla mig.
Strax og ég hafði heyrt hana
ganga niður tröppurnar, sagði
ég við sjálfa mig: Nú! Og svo
leyfði ég sjálfri mér að vera ég
sjálf. Eg hlæ ennþá, þegar ég
hugsa um það. Við hverju
hafði ég búizt? Grátkasti,
mesta gráti, sem heyrzt hefði
á þessari jörð? Að ég formælti
Guði, þangað til hann hefði
skolfið af hræðslu? Allt þetta
varð að smátitringi í kringum
munninn og fáeinum tárum í
augnakrókunum. Eg hef ekki
haft stjórn á tilfinningum mín-
um í tuttugu ár, án þess að vera
orðin meistari í listinni — list-
in er orðin að eðlisgáfu.
Þetta hefði samt allt verið
auðveldara, ef ég hefði ekki
verið einkabarn. Eg harma
ekki aðeins fæturna á mér, sem
aldrei gátu hreyft sig, mér fell-
ur sorg mömmu og pabba enn
þyngra, það er langtum verra.
Þau fara í brúðkaupsveizlur til
vina sinna, sem eru að gifta
dætur sínar og syni, vinir
þeirra halda barnabörnunum í
fanginu — á meðan ég sit hér
óhreyfanleg í stólnum mínum
með bækurnar, blöðin og kross-
gáturnar.
Það er skrýtið, að hamingj-
an skuli geta sært mann. Mér
líður vel, þegar eitthvað geng-
ur illa hjá þessum efnilegu son-
um, eða þegar einhver hinna
fallegu dætra eyðileggur mann-
orð sitt. Mér finnst það vera
sárabót fyrir mömmu og pabba,
eins og þau séu minnt á, að það
eru til fleiri sorgir en lamaðir
fætur. Hamingjusamt fólk er
eins og falleg, tignarleg dýr. En
hina óhamingjusömu elska ég.
Með hinum óhamingjusömu á
ég ekki við fólk, sem hefur
misst unnusta sína eða rifið
kjólinn sinn eða brotið í sér
tönn, nei, heldur þá, sem hvern
dag berjast fyrir lífinu, berjast
— og brosa.
Bettan kom með gest í dag.
Ungan flugmann. Já, það er
ekki nóg, að fólk geti gengið,
heldur þarf það líka að fljúga.
Sú sæla, að geta gengið frjáls
ferða sinna um jörðina, er ekki
nóg, ungur maður lætur sér
ekki nægja jörðina, upp í skýin
vill hann.