Úrval - 01.09.1960, Blaðsíða 29

Úrval - 01.09.1960, Blaðsíða 29
HÖPUM VIÐ LIFAÐ ÁÐUR ? skuldum allt það, sem á okkur hefur verið lagt. Við sköpum okkar eigið himnaríki, alveg eins og við sköpum okkar eigið helvíti. (Engu að síður þá lætur end- urholdgunarkenningin spurn- ingunni um uppruna hins illa ósvarað. Hvað kemur mönnum tii að fara inn á brautir hins iíla, í upphafi?) Endurholdgunin veitir sitt svar við ráðgátunum um arf- gengar snilligáfur: Shakespeare eða Leonardo eða Darwin var árangur, ekki skyndilegrar og óskíranlegrar tilkomu snilli- gáfu, heldur baráttu margra lífa eftir fullkomnun í list eða leitar að þekkingu. Fyllumst við aðdáun við að sjá yndisleg blóm í sora mann- legs lífs? Við erum vottar að árangri þjáningarfullrar bar- áítu margra kynslóða eftir hinu góða. Gleðjumst við yfir hinni þróttmiklu fegurð karlmanns- ins, hinum fíngerða yndisleika konunnar? Við erum að sýna mat okkar á nokkru því, sem á þroska sinn að þakka óteljandi lífum. Skelfumst við af hverju merki um grimmd og vonzku og oísafullar fýsnir? Við skulum hugga okkur við þá hugsun, að á sínum tíma verði þetta allt hreinsað í burtu og að á end- anum muni refsingin hegna og aga og gera alla hluti góða. Jafnvel þessu má finna stað í endurholdgunarkenningunni, Urval því að það er vissulega ekki fullkomin fjarstæða að gera ráð fyrir því, að a. m. k. einhver þessarra fjarlægu sviða kunni að vera skólar fyrir hinar reik- andi mannssálir. Og þessa tifinningu um ,,að hafa komið hér áður“ og „ást við fyrstu sýn“ — þetta er líka hægt að útskýra, ef endurholdg- unarkenningin er sönn. En þú segir að þú getir ekki munað eftir neinu af öllum þess- um fyrri lífum, sem við eigum ao hafa lifað. Þú manst ekki eft- ir því „þegar ég var konungur í Babylon og þú varst ambátt.“ Jæja, hvað um það? Hvað manstu raunverulega mikið af lífi þínu, sem ungbarn, krakki, drengur eða telpa, þroskaður kari eða kona? Hversu mikið hefur horfið, að því er virðist óafturkallanlega, niður í djúp áranna ? Og samt, afleiðing og áhrif ails þess er þú hefur verið, fylgja þér og verða aldrei þurrk- uð út. Þú ert það sem þú ert, vegna þess sem þú hefur gert og hugsað, þjáðst og öðlast, vegna harma þinna og ham- ingju, eitraðs haturs og ákafr- ar ástar, jafnvel skynsemistrú- armaðurinn getur ekki annað en komist við af öílu því, sem hann verður, eftir allt saman, að halda áfram að telja með hinu ó-sannaða. Við skulum láta einn hinn skarpvitrasta mannsanda síð- ustu aldar hafa síðasta orðið, 23
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132

x

Úrval

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.