Úrval - 01.09.1960, Síða 91

BÓKMENNTAGETRAUNIR
ORVAL
IV.
Úti er þetta ævintýr.
Yfir skuggum kvöldið býr.
Vorsins glóð á dagsins vöngum dvín.
Þögnin verður þung og löng
þeim, sem unnu glöðum söng,
og trúað hafa sumarlangt á sól og vín.
V.
Ég þorði ekki að nefna þessa svívirðingu við nokkum mann.
Því óbærilegri urðu þjáningar mínar. Ég tærðist upp af and-
styggð og skelfingu. En að þetta skyldi nú einmitt þurfa að
koma yfir mig. Hvers átti ég, veslingurinn, að gjalda? Mér lá
við að hata hina krakkana, sem ekki höfðu framsettan maga.
Þeir gátu leikið sér eins og unglömb í sumarblíðunni. Ég einn
varð að dragnast áfram í hægðum mínum kasóléttur.
VI.
Þessi kona kann að unna,
kann að vera ambátt, drottning.
En ég finn með ótta og lotning,
einnig hatrið mundi hún kunna.
VII.
Að svo búnu sat hann um stund kyrr og virti sem vandleg-
ast fyrir sér þær dásemdir, sem í fatinu voru, en gaf konu sinni
ekki hinn minnsta gaum. Loks brosti hann breitt og ánægjulega,
þreif einn keppinn og skar hann í sundur — og horfði síðan á
rauðglitrandi rúsínurnar með álíka hrifni og ung og skartgjörn
yngismey með tíkall í vasanum skoðar þrjátíu og sex króna hvíta-
gullshring í búðarglugga. Að lokinni skoðuninni tók hann svo
til snæðings, fór sér hægt og makindalega að öllu, velti vöng-
um og stundi og rumdi í sælli nautn.
85