Úrval - 01.09.1960, Side 120

ÚRVAL
SVARTA RÖSIN
inn Mustafa verða liljuhvítur á
hörund ef ekki væri að gert.
Lu Chung var sammála um það,
að þetta gæti verið hættulegt,
og ætlaði að fara til þess að
fá þessu komið í kring. Walter
stöðvaði hann og spurði hvort
hann mundi geta komið því til
lsiðar, að hann fengi að líta inn
í vagninn kynlega. Lu Chung
kvað fáa vera á ferli, og fyrir
gjald mætti vafalaust koma
þessu í kring. Mynt skifti um
eigendur, og hendi, sem var
eíns og ránfuglskló, benti Wal-
ter að koma inn í vagninn. Þar
var dimmt og rammur þefur,
sem Walter var viss um að staf-
aði af deyfilyfjum. Þegar augu
hans vöndust myrkrinu, sá hann
á borði hvíta skál, fulla af
vatni, en þar á flaut um það
bil sex þumlunga nál. Hann sá
að á botni skálarinnar voru tvö
strik, sem lágu þvert hvort á
annað, og nálin vísaði eins og
önnur línan. Nálin titraði dá-
lítið, en hvarflaði aldrei af
sömu stefnu. Yfir borðinu var
tréarmur með handfangi. Wal-
ter þóttist sjá að vörðurinn léti
arminn alltaf hafa sömu stefnu
og nálina, þannig, að handlegg-
urinn uppi á þakinu benti í suð-
ur. Gat þetta verið svona ein-
falt? Hann var viss um að hafa
hitt á það rétta, og þótti leitt
að geta ekki spurt gamla varð-
manninn.
Annar armur, sem stóð upp
ár gólfinu og var þannig fyrir
komið, að hann hitti málm-
hlemm ef hann hreyfðist, var
honum meiri ráðgáta. Allt í
einu skildi hann að þetta var
dymbillinn, sem heyrðist í við
hvern li, sem farinn var.
„Ég trúi,“ sagði hann við
sjálfan sig, „að armurinn sé í
tengslum við eitt hjólið. Þeir
hafa reiknað út hve margir
snúningar hjólsins verða einn
li, og þegar sú vegarlengd er far-
in, setur eitthvað arminn í sam-
band, og hann slær málm-
hlemminn."
Gamli maðurinn virtist kvíð-
inn og vilja losna við hann, svo
að hann fór út úr vagninum,
sneri til tjalds síns ljómandi af
því, sem hann hafði komizt
aö, og sá þegar til tjaldsins
kom, að Maryam var orðin
hæfilega dökk yfirlitum.
Vikum saman hafði ferðinni
verið hraðað, og dag hvern far-
ið lengra en næsta dag á und-
an, en Mongólar riðu fram með
lestinni, og kölluðu: Hudelhu!
Hudelhu! Áfram! Áfram! Bay-
an brann í skinninu eftir að
komast á vettvang stríðsins.
Einn morgunn, þegar Walter
fór á fætur í dögun og gekk út,
þá gat hann séð til fjallanna í
suðri. Hann stóð mállaus af
undrun og aðdáun. Hvítir f jalla-
tindarnir sýndust renna sam-
an við himininn í feikna hæð,
eins og þar sameinaðist jörðin
hinum dularfullu sviðum ofar
skýjunum.
„Snæfjöll,“ sagði hann upp-
hátt.
114