Úrval - 01.09.1960, Qupperneq 122

ÚRVAL
SVARTA RÓSIN
Eftir þetta hafði hann hönd
á. arminum, færði hann lítið
eitt í einu með nokkru milli-
bili. Þetta þýddi að handleggur-
inn uppi benti meira og meira
til austurs í stað þess að stefna
í suður. Bumban kvað reglulega
við, og eftir þrjá tíma taldi
Walter að nóg væri komið. Bilið
milli flóttafólksins og lestar-
innar hlyti að vera orðið
minnstakosti fjörutíu mílur.
Hann ætlaði að fara, en þá
hafði hann tafið of lengi. Hvöss
rödd gaf skipun um að stöðva
vagninn. Hurðin var rifin upp,
Mongóli leit inn grunsemdar-
augum.
„Kristna svín! Hvað ertu að
gera?“
Það, sem nú kom, var mar-
tröð barsmíða, hávaða, rugl-
ings og sársauka. Þimg stígvél
spörkuðu í hann og á honum,
og óglöggt heyrði hann rödd
Bayans kalla að hætta, en högg-
um hélt áfram að rigna yfir
hann.
„Komið þið með hann,“ skip-
aði Bayan.
Herforinginn horfði um stund
þögull á Walter.
„Englendingur,“ sagði hann
svo. „Hvað hefur þú verið að
gera? Síðustu tvær stundirnar
hefi ég haft þá óþægilegu til-
finningu að við værum ekki á
réttri leið. Hefur þú átt við
þennan hlut þarna?“
„Já, göfugi Bayan. Við erum
mörgum mílum norðar en við
ættum að vera.“
Herforinginn horfði á hann
spyrjandi.
„Hversvegna hefur þú gert
þetta? Þú veizt að mér er hver
stund dýrmæt, hver li.“
„Hlýð þú sögu minni áður en
þú dæmir,“ mælti Walter, og
sagði síðan hvað honum gekk
til verksins, en herforinginn
hlustaði á með athygli.
„Þú hefur gert mér grikk á
fleira en einu sviði,“ sagði hann
svo. „Ég er hræddur um, Eng-
lendingur, að þú verðir að
deyja.“
Walter bað hann að láta það
taka fljótt af, en Bayan kvaðst
mundu gefa honum færi á að
sleppa lifandi, þótt fáir hefðu
lifað af högg spjótshalanna. „Þú
munt taka meira út heldur en
þótt þú værir stjakasettur,“
sagði Bayan, „en —- þetta er
tækifæri. Eg læt þig ganga
reipið.“
Walter sá að reipið var all
svert og um 50 metra langt.
Það lá á jörðinni og strengt á
því, en hælaðir niður endarnir.
Mongólarnir röðuðu sér með-
fram því báðumegin, og veifuðu
spjótum sínum og héldu um
falina, en höfðu spjótshalana á
lofti. Faðir Theodór gekk með
Walter þangað, sem hann átti
að hefja gönguna.
„Misstu ekki kjarkinn, ungi
menntamaður,11 sagði hann.
„Verið getur að góður guð líti
til þín og verði þér náðugur.“
Fötin voru tætt af Walter, og
svört lína dregin á háls hans
116