Heima er bezt - 01.08.2008, Blaðsíða 49

Ólafur
Ragnarsson
Úr sagnabrunni
sjómannsins
1988 bauðst mér skipstjórn á flutningaskipi sem hét íris
Borg. Það var í eigu norsks fjárfestingarfélags, en íslenskir
aðilar höfðu það á kaupleigu. Þetta var freistandi tilboð góð
laun ogfrí og talið tryggt að skipið yrði í saltfiskflutningum
héðan frá landinu. Eg tók við skipinu á Seyðisfirði og sigldi
til Rotterdam þar sem það fór í „ dokk “ í viðgerð, sem átti
að taka tíu daga. Þessir tíu dagar urðu að þremur mánuðum
og ég var úti í Rotterdam allan tímann. Eg var síðan með
skipið í nokkra mánuði eftir að það kom úr dokkinni, eða
þar til það var selt alveg óvænt.
Við fluttum vörur í nokkrum
ferðum fyrir arabískt fyrirtæki
frá Rotterdam, Antwerpen og
Felixstowe í Englandi niður til Famagusta
á Kýpur. Svo lestuðum við yfirleitt ávexti
til baka til Evrópu fyrir aðra aðila.
En í skipið hafði verið sett kæling til
saltflutningana. I einni ferðinni vorum
við líka með fragt til Beirút í Líbanon og
þar lentum við heldur betur í ævintýmm,
sem stöfuðu af hemaðarástandinu sem
þá ríkti í borginni.
Þegar við komum á ytri höfnina í Beirút
vorum við orðnir vatnslausir og bráðlá
á að fá vatn. Vatn höfðum við ekki geta
fengið við þann hafnarbakka sem við
lágum við í Famagusta og það hefði kostað
nokkuð mikla peninga að færa skipið.
Ég hafði deginum áður haft samband við
umboðsmanninn í Beirút og hann kvað
allt með kyrmm kjömm í borginni og vatn
gætum við fengið strax við komu.
Við komum upp að ströndum Líbanon
í óskaplega fögm veðri og blankalogni.
Þegar við nálguðumst ytri höfnina heyrðum
við skotdmnur, sáum reyk og nokkm síðar
hljómaði gelt í hríðskotabyssum. Það vom
fleiri skip þama, sem ásamt okkur kölluðu
í hafnaryfirvöld, en eina svarið í radíóinu
var að höfnin væri lokuð. Um kvöldið
Fteima er bezt 337