Heima er bezt - 01.08.2008, Qupperneq 52

Jón á Bergi:
Beðið eftir
vorinu
Gamli maðurinn lá í rúminu, sem stóð undir súðinni
frammi við dyrnar, og beið eftir vorinu. Upphaflega
hafði rúmið staðið undir stafnglugganum, en þegar
fór að kólna, hafði það verið flutt fram að dyrunum. Vatn
vildi píska svo inn um gluggann í austanhretum, og það var
líka alltaf einhver trekkur um hann, sem ekki var hollur fyrir
gamla manninn. Að vísu var köflótt teppi hengt fyrir gluggann,
og það bætti eitthvað úr skák. Tengdasonurinn hafði líka
eitthvað verið að tala um að setja tvöfalt gler í gluggann, en
það var víst ekki komið og myndi sennilega dragast eitthvað.
Kannski fékkst heldur ekki gler í kaupfélaginu. Það var svo
margt, sem ekki fékkst þar tíma og tíma.
Það var enginn miðstöðvarofn í herberginu. Þetta hafði
verið smíðaherbergi. Svo var það lagt niður og þá notað
sem geymsla eða réttara sagt ruslakompa, og engum dottið
í hug, að það yrði nokkum tíma notað sem íverustaður. (Þá
hafði gamli maðurinn verið hraustari en nú og búið fyrir
norðan). En svo bilaði heilsan, eins og algengt var hjá fólki,
sem komið var fast að áttræðu. Einkum var það sjóndepran,
sem háði honum. Nú, og þar sem ekki þótti taka því að
leggja mióstöðvarofn í kompuna, þá var komið þangað með
olíuvél. Hún hitaði allvel, en hafði bara þann leiða löst, að
hún ósaði talsvert. Kom þá ótætis stybba í kompuna og
gamli maðurinn þoldi hana bölvanlega. Brjóstið var slæmt
eftir margar og illkynjaðar lungnabólgur. Af þeirri ástæðu
var sjaldnar kveikt á olíuvélinni heldur en þurft hefði. Oft
var því andkalt uppi undir risinu í konipu gamla mannsins.
En hann kvartaði aldrei. Nei, það tók því ekki.
Og nú var vetur og því nokkuð langt til vors. Gamli
maðurinn stytti sér því stundir með því að rifja upp angan
og hlýju liðins sumars. Hann hafði þá oftast verið á fótum
og gengið út. Það var svo gott að láta goluna strjúka vangana
og teyga blómailminn úr loftinu. Svo hafði hann rölt eftir
stígnum og niður að hliðinu. Fyrst í stað hafði hann aldrei
farið lengra. Hann kunni heldur varla að opna lásinn. Þetta
var einhver nýtísku læsing og hann orðinn sjóndapur. Þess
vegna fékkst hann ekkert við hana. Og ekki gat hann verið
að teíja tengdason sinn eða aðra við það að kenna honum,
gamlingjanum einskis nýtum, að opna þennan lás.
Hliðgrindin var grænmáluð fannst honum helst, og það var
eitthvað svo viðfelldið að þukla um rimlana. Hann þekkti
orðið hvern og einn, og þeir voru orðni bestu kunningjar
hans eftir nokkra daga. Þá kom drengurinn til sögunnar.
Dag einn, þegar gamli maðurinn stóð við hliðið og var að
klappa kunningjum sínum í hliðgrindinni, heyrði hann skæra
barnsrödd kalla: „Langar þig ekki út uml hliðið?“
Gamli maðurinn leit upp og sá, að drengurinn stóð á götunni
utangarðs, og ljóst hár hans glóði í sólinni.
- Ég veit ekki, væni minn. Ég er nú orðinn svo gamall,
að mér nægir víst að róla þennan spöl ofan frá.
Drengurinn stóð gleitt og hallaði undir flatt. Hann var
moldugur um hendumar. Sennilega var hann fjögurra til
fimm ára gamall.
- A ég að opna? Drengurinn beið ekki eftir svari, heldur
tyllti sér á tá, rjálaði eitthvað við læsinguna og grindin laukst
upp,
- Sjáðu, nú er opið! Kanntu kannski ekki að opna?
Nei, gamli maðurinn kunni ekki að opna. Og nú var
það æskan, sem rétti ellinni hönd, því drengurinn kenndi
gamlingjanum að opna hliðið. Þannig urðu þeir vinir. Hann
var kallaður Dengsi.
Þeir hittust nær því allt sumarið, og gamli maðurinn leiddi
drenginn við hönd sér eða kannski var það drengurinn, sem
leiddi hann. Og drengurinn sýndi honum bílana sína og
bátana, en gamli maðurinn sagði drengnum sögur.
Einn dag, þegar gamlinginn kom niður að hliðinu, var
Dengsi þar ekki fyrir. Hann var þó vanur að vera kominn
á undan honum. Gamli maðurinn settist á barð utan við
stíginn og beið. En Dengsi kom ekki. Þá fór gamli maðurinn
að ókyrrast. Það skyldi þó ekki eitthvað hafa komið fyrir
340 Heima er bezt