Heima er bezt - 01.08.2008, Qupperneq 58

Einn morguninn þegar drengurinn vaknaði var fjörðurinn
fullur af lagnaðarís - slíkt hafði hann aldrei séð áður - ís
á firðinum!!
Og hann var svo þéttur að ijarðabáturinn Nanna - grámálaður
25 brl. bátur frá Fáskrúðsfírði - varð að snúa við - frétti
drengurinn.
Ur tindinum tígulega sunnan ijarðarins niður brattar
hlíðamar höfðu víða fallið snjóflóð með hávaða er barst
inn á milli ijallanna og bergmáluðu þar, snjóflóðin teygðu
sig niður á ströndina. Þau höfðu fallið um morguninn, þau
voru lítil, svona smáspýjur.
Var það kannski þennan dag sem frænka hans kom gangandi
frá Reyðarfírði vegna þess að akvegurinn var ófær. Hún átti
erindi við Einar lækni.
A bemskunnar ámm var í firðinum nokkur síldveiði, hún
var stunduð af þeim Klausenbræðrum - og einhverjum
fleimm einnig. Drengurinn man eftir Tómasi Magnússyni
á Tómasarhúsinu. Hann reykti síld í litlum kofa, sem var
utan við Tómasarhúsið. Tómas átti botnnet inni í íjarðarbotni
sem hann veiddi síldina í. Þetta voru staurar, sem reknir
vom niður í botninn og netinu lagt á milli þeirra.
Einu sinni fékk drengurinn að fara með Páli frænda sínum
að vitja um botnnetin - og mikið var hann nú montinn yfír
því að hafa verið „munstraður á síldveiðar"! Síldin þótti góð
til beitu, hins vegar var þá lítið af henni neytt til matar, en
reykta síldin þótti drengnum góður matur.
Bátamir Austri, Friðþjófur og Víkingur höfðu viðlegubryggjur
úti í kaupstaðnum, þangað fór drengurinn nokkmm sinnum
með frænda sínum og hann man eftir því að þama á leiðinni
niður á bryggjumar, lá skrokkur af gömlum glóðarhausamótor
og mikið langaði hann í þennan alvörumótor til að hafa í
skipinu á steinbryggjunni, en vandræðin voru hvemig flytja ætti
mótorinn á rétta staðinn! Lengra útfrá á Hlíðarenda var lágreist
hús neðan við götuna - það var íshúsið gamla. Til kælingar
vom notaðir ískögglar, því engar vom þar frystivélamar. Dreng
minnir að þar hafi verið geymd beita. Út í Mjóeyrarvíkinni var
svo lýsisbræðsla rétt innan við Hellnakambinn - framhjá henni
fór drengurinn á sunnudagsgöngutúmnum út á Mjóeyri.
Inni í kaupstað rétt innan við Lambeyrarána var annað
lítið hús - þangað fór pabbi drengsins stundum þegar fundur
var haldinn í verkalýðsfélaginu. Aldrei kom drengurinn inn
í það hús.
Mamma hafði strangleg bannað drengnum að vera að
flækjast niður á bryggju, það gæti verið hættulegt, hann
gæti dottið í sjóinn. Það kom nú samt stöku sinnum fyrir
að drengurinn stalst niður á Þorláksbryggjuna - hún var rétt
innan við bernskuheimilið, Sigurðarhúsið. Einu sinni var
hún með tárin í augunum og sagði alvarleg við drenginn:
„Hann pabbi þinn datt í sjóinn". Hann hafði verið að vinna
eitthvað við viðgerð á bryggjunni, skildist drengnum og
fallið niður um gat á bryggjunni.
Eitt atvik man drengurinn gjörla. Það var víst eitt sinn
þegar hann ætlaði að fara að mamma sagði alvarleg við
drenginn sinn: „Heimurinn ferst í nótt“!
Drengurinn hafði engar áhyggjur út af þessu, sofnaði og
vaknaði glaður og hress morguninn eftir! Þetta var þegar
Healy halastjarnan var á ferðinni.
Pabbi var stundum beðinn um að stoppa upp dívana. Einu
sinni hafði einhver sem átti heima inni í kaupstað, beðið
hann að stoppa upp dívan - legubekk - fyrir sig, drengurinn
hafði pata af þessu og vildi endilega fá að fara með föður
sínum, en mamman var eitthvað á móti því og vildi leyna
drenginn því þegar pabbi fór inneftir, sagði hann væri ekki
farinn. Þegar drengurinn komst að því varð hann ógurlega
reiður og strauk af stað inneftir, hljóp til þess að ná í föður
sinn, sá honum einu sinni bregða fyrir á leiðinni inneftir-
en missti af honum og sá ekki hvert hann fór. Mamman fór
á eftir drengnum og náði honum innfrá hjá Gömlu búð.
Þegar drengur var óþekkur var honum stundum sýndur
„vöndurinn“, aldrei var hann samt notaður, svo drengur
myndi. Einu sinni ætlaði mamman að siða drenginn til og
sagði að ófreskja kæmi og tæki hann.
Hann lét sér nú ekki alveg segjast og ófreskjan kom,
„eitthvert svart kvikindi“ á stærð við hálfvaxinn mann.
Drengurinn réðst á móti þessari ófreskju og barði hana með
sínum litlu hnefum. Það kom í ljós að ófreskjan var Sigga,
unglingsstúlka og náfrænka drengsins.
Ein minninganna mynd stendur enn þann dag í dag
Ijóslifandi fyrir hugskotssjónum drengs. Tunglskinskvöld.
Hann er á gangi með föður sínum inn í kaupstað á kyrru
vetrarkveldi, norðurljósin braga, allt í einu breiðast þau yfir
allt himinhvolfið og það birtir, allt verður bjart sem á degi
væri. Og drengurinn læðir sinni litlu hendi í stóra og trygga
hönd föður síns. Hvort þessi dýrð stóð lengur eða skemur
er nú löngu horfíð úr minni drengsins.
En fölur máninn varpaði silfruðum geislum á spegilsléttan,
vetrarkaldan ijörðinn.
Drengurinn er löngu kominn á sjöunda ár- verður sjö ára
um sumarið. Það er vor og hann gengur út í kyrrt og lognvært
vorkvöldið. Síðasti dagur hans í fírðinum hans kæra er að
kveldi kominn - á morgun á hann að fara suður. Það hefur
safnast saman hópur af krökkum í stóra nótabátnum sem
liggur á flötunum rétt utan við Ljósána og þar neðan við
götuna. Þeir eru komnir til þess að kveðja hann og hann
fær að vera skipstjórinn í þessum síðasta bátaleik - á þessu
síðasta kveldi hans heima.
Ennþá yljar þessi minning drengnum um hjartarætum-
ar.
346 Heima er bezt