Heima er bezt - 01.08.2008, Síða 60

reynslu til slíkra starfa, en konan kvað
það ekki myndi saka, ef hún aðeins færi
höndum um dóttur sína. Lét Helga þá
tilleiðast og fór með konunni. Koma
þær nú að litlum bæ, rétt í túnjaðrinum
á Kletti, en þar átti enginn bær að vera,
og ekkert nema klettadrangar, og þó
ekki háir.
Þær ganga nú inn í bæinn. Á gólfinu
liggur ung kona í einhvers konar sæng.
Þykist Helga fletta klæðunum ofan af
henni og fara um hana höndum, og
í sama bili fæddist þar barn, en ekki
man Helga, hvort það var sveinn eða
meybam.
Þá segir eldri konan:
„Ekki get ég launað þér sem skyldi, en
svo vil ég um mæla, að þú verðir heppin
nærkona, ef þú lÉggur þann starfa fyrir
þig, sem ég hygg að verða muni.“
Fór síðan konan heim aftur með
Helgu, og mundi hún draum sinn, er
hún vaknaði.
Mér er kunnugt um, að Helga var
trúuð á draum þennan, og ömgg var
hún í starfi sínu alla tíð og tók móti
fjölda barna. Auðvitað er frásaga þessi
ærið þjóðsagnakennd, en ég hefí samt
viljað halda henni til haga, hvað svo
sem sÉgja má um gildi hennar.
Helga Þórðardóttir var merk kona á
margan hátt, gjöful við fátæka, þótt af
litlum efnum væri að taka, því sjálf voru
þau hjón fátæk alla sína tíð. Hún var
„berdreymin“ sem kallað er, en flíkaði
sjaldan draumum sínum.
Sigurður Óli var drengur góður, en
þótti töluvert laus í rásinni a. m. k. fyrr
á árum. Þess er áður getið, að hann var
vel gefinn maður og skáldmæltur. Hann
var draumamaður mikill, eftir því sem
hann sagði mér sjálfur. Úr Flatey fluttu
þau hjón í Rúfeyjar með syni sínum
Valdimar, sem fór að búa þar. Ég bjó
þá í Hergilsey.
Það var á árunum 1935-38, sem
Sigurður sendi mér bréf, og fylgdi með
því frásögn af einkenniIÉgum fyrirburði,
sem fyrir hann hafði borið mörgum árum
áður. Sigurði var kunnugt, að á þeim
árum safnaði ég eftir getu, frásögnum
af ýmsum „yfirskilvitIÉgum“ atburðum,
og mun það hafa verið tilefni þess, að
hann fór að senda mér þetta. Lét ég síðan
plögg þessi inn í bók, sem ég var þá að
lesa, eða réttara sagt, var að enda við að
lesa. Féllu þau svo í gleymsku.
Svo bar við fyrir fáum dögum, að ég
tók bók þessa út úr bókaskápnum mínum
og duttu þá þessi blöð út úr bókinni.

Tók ég mig því til og hreinritaði þau,
ef ske kynni, að eitthvert mánaðarritið
vildi halda þeim til haga.
Læt ég nú Sigurð sÉgja sjálfan frá:
„Árið 1910 átti ég heima í Álftafirði
við Isafjarðardjúp. Reri ég til fiskjar,
þÉgar gaf, með manni sem bjó í
næsta húsi við mig, en kona mín var í
kaupavinnu. Var ég því einn í húsinu um
sumarið. Ég hef verið berdreyminn um
dagana, sérstaklÉga þó á yngri árum,
því þá mátti heita, að hvern dag dreymdi
mig fyrir daglátum. Gæti ég sagt marga
slíka drauma, en þeir voru ekki sömu
tÉgundar og sá „draumur", sem ég nú
ætla að sÉgja frá.
Til að girða fyrir misskilning vil ég
taka það fram, að ég hafði aldrei heyrt
minnst á „sálfarir“, en hafði þó óljósan
grun um, að sálin losnaði á einhvem hátt
úr líkamsijötrunum, meðan líkaminn
svæfi. Það ályktaði ég vÉgna ýmissa
drauma, sem mig dreymdi. Fólk á
á þeirri tíð, a. m. k. í nágrenni við
mig, taldi slíkt bábiljur einar, og var
þó fólk engu síður enn yfirleitt trúað á
margt „yfirnáttúrlÉgt“, jafnvel drauga
og forynjur af ýmsu tagi, og segi ég
þetta ekki því til lasts, því þetta var
svo sem ekki nema vanalÉgt.
348 Heima er bezt