Heima er bezt - 01.08.2008, Qupperneq 61

Svo er það kvöld eitt seint í júlímánuði,
að ég kem heim úr róðri. Veðrið var
ágætt, aðeins ofurlítill andvari. Ég fór
að hátta klukkan um 10 um kvöldið. Ég
var þreyttur, en gat þó ekki sofnað, en
kenndi til máttleysis í öllum líkamanum
fram í fremstu fingurgóma. Ég fann að
ég var vakandi, en gat þó hvorki hrært
legg né lið. Heyrði ég þó allt, sem fram
fór umhverfis mig, heyrði í sólskríkjunni,
sem sat á kálgarðsveggnum, heyrði tifíð
í klukkunni, sem hékk beint á móti mér
á veggnum, og sá vísana hreyfast eftir
skífunni ósköp letilega. Sem sagt, ég
skynjaði allt seni í kringum mig var,
smátt og stórt, en hreyft mig gat ég
ekki frekar en dauður maður.
Þannig liðu um þrír stundarfjórðungar.
Fannst mér þá að einhver væri að
nálgast mig, en heyrði þó ekkert þrusk
eða neitt þess háttar. Jú, mikið rétt.
Hurðin opnaðist hljóðlaust, og inn kom
maður, og eftir útliti að dæma virtist
mér hann vera um þrítugsaldur. Hann
var í smátíglóttum jakkafötum með
hatt á höfðinu. Hann staðnæmdist á
gólfinu fyrir framan mig og kastaði á
mig kveðju. Ég virti hann fyrir mér og
fékk þegar góðan þokka á manninum.
Andlit hans var góðlegt, og yfír því
hvíldi mikill friður og rósemi. Þó var
sem í undirvitund minni dyldist einhver
kvíði um það, að þessi maður myndi
vilja mér eitthvað, sem ég væri ófús
að hlýða. Var sem læsi hann hugsanir
mínar, því hann sagði:
„Vertu ókvíðinn. Erindi mitt er að
bjóða þér að koma með mér og litast
um á þeim slóðum, sem hugur þinn
dvelur oft við.“
Ég svara honum og segist ekki skilja,
við hvað hann eigi. Þá segir hann:
„Ég ætla að sýna þér fyrirheitna
landið, landið sem allir flytja til eftir
dauðann."
„Það getur ekki átt sér stað,“ segi
ég, því þú hlýtur að vita, að það fær
enginn að sjá, fyrr en sálin er skilin viö
líkamann. Eða ert þú máske dauðinn og
sendur til að sækja sál mína?“
„Ekki er það,“ segir hann og brosir.
„Engill dauðans lítur allt öðruvísi
út.“
„Þá get ég heldur ekki farið með þér,“
mælti ég.
„Þú getur það víst,“ segir hann, og ég
finn til festunnar í orðum hans og veit,
að hér muni engin mótmæli duga.
„Ég er ennþá ungur,“ segi ég, „og ég
vil ekki deyja.“ Svarar hann þá:
„Trúðu mér, þú munt alls ekki deyja,
og komdu nú.“
Ég var á báðum áttum. Ég fann með
sjálfum mér, að sálin gat yfirgefið
líkamann, og sterk löngun greip mig
til að fylgja manninum ókunna. Að hinu
leytinu var kvíðinn fyrir því, að ef til
vill myndi ég ekki rata heim aftur.
Allt í einu stóð ég utan við líkama
minn og horfði á hann í rúminu, líflausan
eins og slytti, augun voru hálfopin, og
yfír þeim hvíldi eins og þokukennd
móða, annar handleggurinn lá ofan á
sænginni, en hinn hékk máttlaus fram
af rúmstokknum.
„Þá leggjum við af stað,“ sagði
maðurinn og gekk út, og ég fylgdi
honum eftir. Ég var svo undur léttur
á mér, það var eins og ég svifí. Nóttin
var björt, en þó var sem hefði hún
dregið dularslæðu sína yfír lög og láð.
Fjörðurinn lá gljásléttur af logninu.
Ekkert hljóð heyrðist. Kyrrð og friður
var yfir öllu. Förunautur minn hóf sig
nú upp frá jörðinni, og ég fylgdi fast
á eftir honum. Allar hreyfíngar voru
mér erfiðislausar, og við liðum skáhallt
upp í geiminn. Tími og rúm þurrkaðist
út úr vitund minni. Jörðin tjarlægðist
undratljótt, og loks hvarf hún mér
alveg. Við svifum framhjá ótal hnöttum
mismunandi stórum, og nú var hugur
minn fúllur af þakklæti fyrir allar þær
dásemdir, sem ég skynjaði á þessari
ferð minni gegnum geiminn.
Loks komum við að landi. Ég ætla
ekkert að reyna að lýsa því nánar. Það
var eins og hvert blóm sem óx þar,
hver hlutur sem þar var sjáanlegur,
væri hlaðinn óumræðilegum friði og
sælu. Þarna var mikill tjöldi fólks á
mörgum aldursstigum. Hver einasta
persóna bar með sér að líf hennar var
friður og gleði, engin sorg, enginn kvíði,
aðeins sæluríkur fögnuður.
Svona héldum við förunautur minn
lengi áfram. Loks komum við að stóru
húsi eða musteri. Ég reyni ekki að lýsa
þessu dýrlega musteri, því það væri
ekki hægt. „Þetta er bústaður Hans,
sagði förunautur minn. „Lengra færð
þú ekki að fara, og meira en það, sem
þú hefur þegar séð, færð þú ekki að
sjá. Allt hefur sín takmörk."
Nú greip mig áköf löngun til að vera
kyrr þama, mig hryllti við að verða
nú að hverfa aftur til jarðarinnar, í
baslið og fátæktina og til vonbrigða
hversdagslífsins. Nei, ég mátti ekki til
þess hugsa.
Förunautur minn sá, hvað ég hugsaði,
því hann sagði:
„Ég veit að þú vilt ekki hverfa aftur,
en þú verður nú samt að gera það, því
enn er þinn tími ekki kominn. Ef þið
mennimir breyttuð eftir kenningum Hans,
þá mynduð þið fínna minna til erfiðleika
hins daglega lífs á jörðinni, því allt illt
sem þar fyrirfinnst, er beinlínis sprottið
af því, að ykkur vantar kærleikann.“
Og nú héldum við af stað aftur til
jarðarinnar fram hjá aragrúa af stjömum
og sólum. Loks sá ég litla kúlu á stærð
við bolta lengst úti í geimnum.
„Hvað er nú þetta?“ spyr ég.
„Þetta er nú jörðin ykkar,“ segir
förunautur minn.
Boltinn smástækkaði fyrir augum
mínum, og loks komu í ljós dalir og
firðir, og að lokum námum við staðar
hjá húsdymnum mínum, en er ég sá að
fömnautur minn ætlaði burtu frá mér,
varð ég óttasleginn. En þá sagði hann
við mig:
„Óttastu ekki,“ og um leið hvarf hann
mér. Og í sama vetfangi stóð ég við
rúmstokkinn minn og horfði á sjálfan
mig i rúminu, alveg nákvæmlega í sömu
stellingum og ég hafði skilið við mig
áður. Og án þess mér væri ljóst, hvemig
það gerðist, var ég kominn aftur í minn
gamla líkama. Hvílík viðbrigði!
Saga Sigurðar er ekki lengri. Ég hef
enga ástæðu til að rengja frásögn hans,
en hvort hér hefúr verið um verulegar
sálfarir að ræða, eða þetta hafi aðeins
verið draumur, skal ég engan dóm
á leggja. Lýsingin á ferð hans um
himingeiminn virðist mér bera talsverðan
keim af „Uraníu“ Flammaríons, sem ég
tel víst, að Sigurður hafi verið búinn að
lesa, áður en þetta kom fyrir hann. Getur
svo hver, sem kynni að lesa línur þessar,
metið þær eftir eigin geðþótta.
HEB1963 $2^
Heima er bezt 349