Heima er bezt - 01.08.2008, Blaðsíða 86

belti eins og hún sjálf og fannst sú hugsun ógeðfelld ef
þaraa væri um hálfsystkini hennar að ræða.
Tíminn leið. Andrea hafði sagt manni sínum allt af létta
um viðskipti Gústu og fbður síns. Hann virtist ekkert verða
hissa, svo sennilega var hann búin að heyra Gústu útgáfu af
sögunni, hver sem hún var. Frekar fannst Andreu Úlli draga
taum Gústu og bera í bætifláka fyrir hana, með ósmekklegum
athugasemdum, eins og: „Hann hefur nú ekki haldið að þessi
kvöldstund hefði eftirköst, karlinn.“ „Aumingja Gústa að
láta draga sig svona á tálar og standa svo uppi alein. Hún
verður nú að fá einhverja meiri íjárhagsaðstoð en rétt og
slétt meðlag.“
Þá skildi Andrea hvað klukkan sló og hugsaði að Gústa ætlaði
laglega að nota Úlla til að fá peningagræðgi sinni fullnægt.
En það var nú ekki víst að henni yrði kápan úr því klæðinu,
þó henni tækist að heilaþvo Úlfljót Hermannsson.
Úlli var farinn að taka upp sína fýrri siði að skvetta í sig
um helgar og dandalast hér og þar ef tækifæri bauðst. Andreu
leiddist þetta oft því hún sat þá alein heima. Ekki nennti hún
að fara meö honum því hún var ekkert fyrir stanslaus partí
og enn minna fyrir víndrykkju. Svo kærði Úlli ábyggilega
ekkert um nærvera hennar. Kvöldin urðu henni ansi oft
löng þó hún reyndi að stytta þau með handavinnu eða að
horfa á einhverja skemmtilega spólu af myndbandaleigunni.
Verstar voru allar hugsanimar sem sóttu að henni og stundum
fannst henni lukkuhjólið vera farið að snúast í öfuga átt við
það sem hún hafði haldið, nýgift. Það var ískyggilegt hvað
maðurinn hennar var að breytast í framkomu.
Andrea eignaðist enga nána kunningja nema þá helst
læknishjónin. Marta var alltaf að biðja hana að líta inn en
hún kom sér ekki að því. Það kom stundum fyrir að Omar
kíkti til hennar og stytti henni stundir. Henni fannst þeir
vinimir hafa fjarlægst hvor annan, en þá kom henni til hugar
að það liti nú ekki vel út í augum blaðurskjóðanna í þorpinu
að Ómar væri að heimsækja hana þegar Úlli væri ekki heima.
Hún hafði þá haft orð á því við Ómar, en hann hafði bara
skellihlegið og sagt að svo lengi sem þau hefðu hreina samvisku
mætti þeim vera alveg sama hvað kerlingamar blöðruðu.
Þær væru aldrei í rónni hvort eð væri, nema hafa eitthvað
milli tannanna. Andreu var þetta samt lítil huggun.
11. kafli
Eitt laugardagskvöld var svo haldið ball í félagsheimilinu.
Úlfljótur Hermannsson var að tygja sig af stað, búinn að
taka tappa úr flösku og uppveðraður af tilhlökkun. Ekki
hafði hann spurt Andreu hvort hún vildi koma líka og hún
hefði heldur ekki haft geð í sér til að fara. Hún var ekki
orðin neitt áberandi sver og hún vissi að það voru margar
konur sem kíktu með mönnunum sínum á böllin, þó þær
væra ófrískar. Nei, það var ekki það. Hún var bara særð
og leið. Úlli var augljóslega ekki það valmenni sem hún
hafði haldið og ekki leit út fyrir að hann langaði neitt til
að styðja hana í blíðu og stríðu, eins og hann hafði lofað á
brúðkaupsdeginum þeirra.
Hann var farin að minnast grunsamlega oft á Gústu Gabríels
og það var eins og hann nyti þess að vera með samúðarhjal
á vörunum um hvað hún ætti bágt í þessu ástandi. Andrea
hafði eitt sinn fokreiðst og hreytt út úr sér við slíkt tækifæri
að það þyrfti varla að vorkenna svona óskaplega manneskju
sem væri með margfalt kaup fyrir nær enga vinnu og ætti
aðdáendur eins og hann og Kela á Kríunni. Þeir héldu ekki
vatni né vindi fyrir áhyggjum af óléttunni á Gústu, sem
hlypi slefandi í eyru allra sem heyra vildu um hvað örlögin
hefðu leikið hana grátt og tekið frá henni manninn sem
hefði verið búinn að lofa henni og baminu ófædda gulli
og grænum skógum. Það vildi nú bara svo til að þessum
manni hafði hún komið í gröfina með ósvífiium kröfum og
kúgunum og sem hún héti Andrea Bjömsdóttir skyldi hún
einhvem tíma sanna að svo hefði verið. Hún væri viss um
að pabbi hennar ætti ekki blóðdropa í þessu bami. Þeir Keli
væru báðir miklu líklegri feður, en minna af þeim að hafa.
Andrea hafði nefnilega nýverið heyrt á tal tveggja kvenna
í Björnsvali. Þær höfðu ekki áttað sig á því að hún stóð
nákvæmlega hinumegin við vörurekka og hlustaði af alefli
hvernig þær létu gamminn geysa. Það var mjög sjaldan að
hún fékk nokkur sýnishom af umræðunni í búðinni. Þær
vom fljótar að þagna konurnar þegar þær sáu hana og fóru
þá að spjalla um allt aðra hluti meðan þær brostu til hennar
þvílíkum fleðubrosum að það hálfa hefði verið nóg. Eftir að
hafa heyrt þetta gerði hún sér glögga mynd af ástandinu.
Þegar Andrea var búin að ausa úr skálum reiði sinnar
aldrei þessu vant, hljóp hún grátandi inn í svefnherbergi
og læsti á eftir sér. Samt fannst henni alveg frábært að hafa
kjark til að segja meiningu sína, hún var þá ekki alveg orðin
undirokuð rola, eins og henni fannst stundum.
Úlli hafði sofið í gestaherberginu um nóttina og verið
þögull og vonskulegur í marga daga á eftir. Nú hafði sem
sagt skapið stigið um margar gráður og þegar dyrasíminn
hringdi rauk hann fram og fagnaði gestunum hástemmdur.
Andrea kom fram eins og húsmóður sæmdi, en rak í rogastans
þegar hún sá komufólk, sem vom Gústa Gabríels, bróðir
hennar Jósúa, kallaður Jossi, tveir hengilmænulegir strákar
sem Andrea kannaðist ekkert við, Keli á Kríunni, með rauða
hárið vandlega klesst í sinni vanalegu brilljantín greiðslu
og Ómar, sem var hálf vandræðalegur á svipinn.
Karlmennimir heilsuðu glaðlega en Gústa strunsaði inn
í stofuna óboðin og var sest þar og farin að reykja þegar
íylgdarsveinamir þokuðust inn úr dyranum. Andrea sneri
við fram í eldhús. Hún gat ekki hugsað heila hugsun fyrir
undrun og bræði. Ekki vissi hún hvort hún fyrirleit meira,
Úlla eða Gústu. Ómar kom fram og settist þegjandi á móti
henni við eldhúsborðið.
„Andrea,“ byrjaði hann, „ég hafði ekki hugmynd um að þau
væru öll að fara til ykkar, þegar ég hitti þau héma á götunni.
Ég ætlaði bara að kíkja inn upp á gamlan kunningsskap."
Andreu létti við að sjá að Ómar var ódmkkinn og að hann hafði
ekki verið með í ráðum um þessa óskemmtilegu heimsókn.
374 Heima er bezt