Læknaneminn - 01.03.1980, Síða 42

með verklegum æfingum sem voru 12 talsins og
dreifðust yfir veturinn. Það er mín skoðun að þær
hafi verið meira og minna gagnslausar í því formi
sem þær voru í fyrra. I þær var lögð talsverð vinna,
sem var óarðbær bvað snerti bæði kunnáttu og
einkunn. I fyrravetur var fyrirkomulagi skýrslugerð-
ar breytt í þá veru, að eftir þriðju hverja æfingu
átti að skila svonefndum fullkomnum skýrslum, alls
fjórum. Að mínu mati var þessi breyting síst til
bóta, þar sem vinnuálag á öðru ári er nóg fyrir, þó
það sé ekki aukið með skýrsluvinnu sem að engu er
metin. Auk þessa kom í Ijós að kennarar í verkleg-
um æfingum leggja mjög mismikla vinnu í yfirferð
á skýrslum og gera þar af leiðandi mjög mismiklar
kröfur til nemenda.
Að framansögðu sýnist mér ljóst að einhverjar
breytingar ættu að eiga sér stað á verklegri kennslu
í lífefnafræði. I fljótu bragði kem ég auga á tvær
leiðir til úrbóta:
1. Að gagngerð endurskoðun á verklégu kennslunni
fari fram, þar sem felldar yrðu út óþörfustu æf-
ingarnar og aðrar teknar upp í staðinn sem
tengjast námsefninu betur. Ennfremur skýrslu-
vinna yrði annaðhvort minnkuð mjög eða metin
til einkunnar.
2. Að verklegar æfingar í lífefnafræði verði lagðar
niður, en í staðinn yrði tekið upp eitthvert annað
kennsluform, t. d. umræðutímar, eða jafnvel fleiri
fyrirlestrar.
Asgeir Bragason.
LífcSlisfrtuífi
Fjöldi fyrirlestra var um 107 yfir veturinn auk
nokkurra umræðufunda.
Tilraunir voru samfara fyrirlestrum og verður
nánar vikið að þeim síðar.
Prófessor Jóhann Axelsson flutti ca. 20 fyrirlestra
aðallega um himnuspennu og taugaboð, auk fyrir-
lestra um sjálfvirkni hjarta og taugastjórnun melt-
ingarvegar.
Jóhann er skemmtilegur fyrirlesari, sem tekst að
glæða áhuga nemenda fyrir faginu og skildum efn-
um. Sá böggull fylgir þó skammrifi að framsetning
og skipulagning efnis er alls ekki nógu góð, þannig
aðal- og aukaatriðum hættir til að renna saman.
Sem prófessor er hann jákvæður og mannlegur
gagnvart stúdentum auk þess sem hann er opinn
gagnvart hliðrunum eða breytingum námsefnis.
Mæting var sæmileg.
Guðmundur Einarsson las fyrir í 30 tíma á haust-
önn. Fyrirlestrarnir fjölluðu, í stórum dráttum, um
taugalí feðlisfræði.
Námsefni þetta er erfitt að setja fram á einfaldan
hátt þar sem mjög auðvelt er að tínast í smáatrið-
um. Þessum hindrunum tókst Guðmundi að sneiða
frábærlega hjá og eftir stóð skematísk og traust
grind sem síðan var hægt að fylla upp í.
Auk þessara skipulegu fyrirlestra er maðurinn
hamhleypa til orðs og æðis, samfara óborganlegri
kímnigáfu.
Mæting var mjög góð.
Stefán Jónsson hafði með höndum lijarta og
blóðrásarkerfi, öndun og nýru. Þetta var eiginlega
obbinn af kennslutímum vormisseris.
Stefán er góður fyrirlesari þar sem hann tengir
mjög saman teoríu og praxis. Stundum hættir hon-
um þó til of mikilla bollalegginga um einstaka hluti
og miðar þá lítið áfram.
Geðprýðismaður er hann í hvívetna og nær ágætu
sambandi við nemendur sína.
Mæting var góð.
Árni J’órsson hafði 10 tíma um hormóna seint á
vorönn. Fyrirlestrarnir voru sérstaklega ferskir og
skemmtilegir og virtist Árni eiga auðvelt með að fá
afturkast frá nemendum.
Það háir þessari kennslu hve seint hún er á vor-
önn því prófaskjálftinn er á byrjunarstigi og tími
til allra vangaveltna þar af leiðandi takmarkaður.
Mæting var góð.
Fjórir kennarar voru til viðbótar en kenndu of
fáa tíma til að umsögn geti verið marktæk.
Verkleg lífeðlisfrœði
Tilraunir voru fjórar á hvorri önn og mismun-
andi viðamiklar. Sléttur vöðvi á haustönn og blóð-
þrýstingur á vorönn eru hvað stærstar.
Framh. á bls. 64.
38
LÆKNANEMINN