Úrval - 01.01.1968, Side 12

10
ÚRVAL
þann daginn. Þetta er líf, er það
ekki?
Hann byrjaði að rifja upp fyrir
sér bænir þær, sem hann hafði
lært í æsku, aðrar bænir kunni
hann ekki.
Þann 28. marz, fimmtugasta og
fjórða dag útivistar sinnar, skrif-
aði hann:
— Mér er það Ijóst núna, að ég
verð að finnast innan viku, ef ég
á að finnast á lífi. Ég neyddi sjálf-
an mig til að éta bita af frosna sil-
ungnum til þess, að ég héldi ein-
hverjum kröftum. Jæja, gullið
mitt, þú veizt þá, að ég hef reynt
það sem ég gat, til að komast aftur
til þín.“
Þann 30. marz steig hitinn upp í
frostmarkið, og Gauchie jókst
kjarkur, þegar hlýnaði. Honum
flaug í hug, að næði hann þrýsti-
vökva af lendingatækjum flugvél-
arinnar, þá gæti hann máski kveikt
eld og eldað silunginn. Hann náði
svolitlum vökva og með stirðum
fingrum og með gasbindi, sem
kveik, tókst honum að fá smáloga,
sem hann hélt fiskinum yfir og
hann gladdist við að sjá hvernig
fiskurinn brúnkaðist yfir eldinum.
Þegar gasbindið stóð loks í ein-
um loga, varð hann að flýta sér
að slökkva eldinn, svo að hann næði
ekki vélinni sjálfri. Hann fékk
þarna heitan mat.
Þann 1. apríl, klukkan rúmlega
sex, var Gauchie að skríða niður í
svefnpokann sinn, þegar hann
heyrði veðurhljóðið breytast í
flugvélardyn.
Hann skreið sem fljótast upp úr
pokanum aftur og gægðist út um
dyrnar. Flugvélin var beint yfir
höfði hans og þetta var rauð
Beavervél. Hann skaut af flugelda-
byssunni, og stóð á öndinni af eft-
irvæntingu, en Beaverflugvélin
flaug áfram. Hér hafði þá farið
sem fyrr, en bíðum við .... Gau-
chie ætlaði ekki að trúa sínum
eigin augum, þegar hann sá vél-
ina skyndilega breyta um stefnu.
Hún hafði snúið við.
MAÐURINN MEÐ
FERÐATÖSKUNA
Flugmennirnir Ronald Shear-
down og aðstoðarflugmaður hans
Glen Stevens höfðu átt að halda
frá Yellowknife kl. 2.30 um daginn,
og fljúga til náma í grennd við
Coppermine, en vélabilun tafði för
þeirra og þeir komust ekki á loft
fyrr en kl. 4. Þeir voru því yfir
Samandré yatninu um sólsetursbil-
ið og því var það, að Stevens sá
allt í einu glampa af hinni lækk-
andi sól endurspeglast af einhverju,
sem hefði getað verið gler. Glamp-
anum brá örsnöggt fyrir, og var
horfinn þegar hann fór að horfa í
áttina, sem glampinn kom úr.
— Sásí þú ekkert, spurði hann
Sheardown.
— Nei, Sheardown hafði ekki séð
neitt sérstakt, og hann hélt vélinni
á stefnunni áfram. Þá var það, að
eitthvert hugboð, sem hann getur
ekki gert sér grein fyrir, kom hon-
um til að snarlækka flugið niður í
2000 fet og á næsta andartaki sáu
báðir mennirnir dökkleita veru
hreyfast í nánd við flugvél, sem
varla örlaði lengur á uppúr snjónum.
Tveir flugeldar leiftruðu nú í hin-