Úrval - 01.01.1968, Qupperneq 24

22
ÚRVAL
hana alveg óþarfa. „Þessir „goond-
ar“ ættu bara að reyna að hrófla
við mér“, tautaði hann grimmdar-
lega.
Þessi fyrirlitning hans fann
hljómgrunn hjá mér, en mínar á-
stæður voru af öðrum toga spunnar.
Ég var ungur undirforingi og mjög
stoltur af brezkum vopnum. Fyrst
hin „mjóa, rauða lína“ hafði haldið
milljónunum í Indlandi í skefjum
öldum saman, var engin ástæða
til þess núna fyrir vopnaðan brezk-
an liðsforingja að óttast nokkra
vannærða ofstækismenn, sem höfðu
bjúgsverð ein að vopni. Hvað ind-
versk stjórnmál snerti, þá hafði ég
litla þekkingu á þeim, enda stóð
mér hjartanlega á sama um þau.
Ég var bara kominn til Indlands
til þess að heyja stríð við Japani.
Við N. höfuðsmaður tróðumst í
gegnum mannþyrpinguna á járn-
brautarstöðinni og fórum inn í klefa
okkar. Hans var nálægt eimreið-
inni, en minn aftast í lestinni. (Þar
sagði hin geysilega varkárni að-
stoðarforingjans aftur til sín!)
Burðarmennirnir gengu frá farangri
mínum. Ég opnaði gluggana á klef-
anum mínum, sem mýflugnanet var
strengt fyrir. Og svo þegar lestin
rann út af stöðinni með rykkjum
og skrykkjum, hellti ég mér drykk
í glas, whisky og kalt vatn, sem ég
hafði með mér á hitabrúsa. Svo
lagðist ég á svefnbekkinn minn. Og
brátt hafði whiskyið og hið lágværa,
háttbundna hljómfall hjólanna sín
áhrif.
„JAI HIND!“
Ég veit ekki, hvað það var, sem
vakti mig. Lestin hreyfðist ekki
lengur, og daufa rafljósið í klefan-
um hafði slokknað. Loftræstinga-
viftan hafði einnig stöðvazt, og því
límdist þunni herjakkinn við líkama
minn vegna hitans og rakans. Mý-
fluga virtist vera að suða einhvers-
staðar nærri öðru eyranu á mér
hærra og hærra. Skyndilega reis
ég upp í rúminu. Ég hafði heyrt
þetta hljóð áður. Þetta var ekki
suð í mýflugu, heldur muldur og
óánægjukliður æsts mannfjölda.
Þetta var óhugnanlegt hljóð, líkt
og eitthvað ósjálfrátt fyrirbrigði,
sem ekki lítur stjórn hugsunarinn-
ar, líkt og brimhljóð sjávarins. En
það var þó ólíkt því að einu leyti.
f því var einnig að finna einhvern
skerandi haturstón, sem virtist
enduróma sargandi í hverri taug.
Við höfðum stanzað á stórri járn-
brautarstöð. Brautarpallurinn var
ein iðandi kös af fólki. „Jai Hind!
hrópaði múgurinn („Frjálst Ind-
land! kjörorð allra indverskra
þjóðernissinna). Ég lokaði glugg-
unum og hljóp út að hurðinni hin-
um megin í klefanum. Enginn var
sýnilegur. Það var autt og óbyggt
svæði hinum megin við járnbraut-
arteinana.
Það kvað við skammbyssuskot,
síðan annað, og svo tvö önnur hvert
á fætur öðru. Ég stökk niður á
teinana og horfði fram eftir lest-
inni, sem stóð kyrr í löngum hlykk
á teinunum. Skyndilega opnaðist
hurðin, sem lá að klefa N. höfuðs-
manns, og hópur manna ruddist út
um þær. Mennirnir dreifðust, og
svo gat ég komið auga á líkama á
jörðinni í hinni gráu skímu dögun-
arinnar. Ég var aleinn.