Úrval - 01.01.1968, Qupperneq 43

MUN RÍSA MANNABYGGÐ Á TUNGLINU?
41
af innilokunaróttanum, sem að lík-
indum mundi þjá suma, er raunar
fyrir hendi, en ekki yrði þetta neitt
á móts við að vera í kafbát neðan-
sjávar langtímum saman, eða í
geimklefa til reynslu vikum sam-
an, en til hvorttveggja starfans fást
fleiri en kost eiga. Og varla er nein
hætta á því að ekki fáist nógu
margir til að búa í jarðhýsum á
tunglinu.
Búast má við að börn kunni að
fæðast þar, og vaxi þau þar upp,
þekkja þau ekkert annað. Vel má
vera að þeim verði bilt við, og ærist
jafnvel, ef þau fara til jarðar-
innar, og er hleypt þar út undir
bert loft.
Meðal annarra orða, mundi
tunglbúa þykja fýsilegt að fara
hingað aftur, eftir að hafa lifað
þægilega áhættulausu lífi þar, og
væri orðinn því vanur? Þessi spurn-
ing er ekki út í bláinn, því hún
felur í sér þann mun, sem er á að-
dráttarafli jarðarinnar og tungls-
ins, og þetta er hið eina af sér-
kennum tunglsins, sem ekki er hægt
að breyta að nokkru marki, og
mun þurfa mikið átak til að venj-
ast því, yfir á hvorn hnöttinn sem
flutt er.
MIKLU MINNI HNÖTTUR.
Svo sem alkunnugt er, er tungl-
ið miklu minna en jörðin, og að-
dráttarafl þess sjötti hluti af að-
dráttarafli jarðarinnar. Maður sem
lenti á tunglinu í fyrsta skipti,
mundi eiga óhægt um gang, fyrst,
og þurfa að gæta vel að sér í hverju
spori, og honum mundi finnast hann
vera svifléttur. Stökkvi hann í loft
upp mun hann svífa miklu hærra
og vera lengur uppi en á jörðinni,
en hann má samt vara sig, því
skellurinn verður jafn harður þeg-
ar niður kemur. Allir hlutir verða
miklu léttari, en tregðulögmálið
orkar þarna eins. Tunglfarinn verð-
ur því að læra að ganga og læra
að hreyfa sig eftir öðrum skilyrð-
um en hann átti að venjast, annars
lifir hann ekki nóttina né daginn
af.
Auk þessa, sem hér var getið, er
ýmislegt enn á huldu um það hvern-
ig mannslíkami svari þessum
breyttu skilyrðum. Hvaða áhrif mun
þetta geta haft á hjarta, nýru, og
efnahlutföll líkamans? Þessu er ó-
svarað enn, og verður varla svar-
að nema af reynslunni.
Þó að það muni taka tíma og að-
gæzlu, svo ekki sé meira sagt, að
venjast muninum á aðdráttarafli
tungls og jarðar, er varla ástæða
til að búast við að þessir örðug-
leikar verið óyfirstíganlegir, held-
ur benda flestar líkur til þess að á
þeim verði ekki tiltakanlega mikill
vandi að sigrast.
Setjum svo að allt þetta takist, að
nýlendan á tunglinu þrífist hið
bezta nái viðgangi og vexti. Hvað
mundi hljótast af því? Mundum við
jarðarbúar hafa af því nokkurt
gagn?
Eitt er víst: það eru engar líkur
til að tunglið taki við neinu af þeim
mannfjölda, sem umfram er hér og
mun verða, svo að um muni. Á
næstu 50 árum eru engar líkur til
þess að útflytjendur héðan og þang-
að nemi nema nokkrum þúsundum
í allt. Ekki eru heldur líkur til að