Úrval - 01.03.1971, Side 4

2
ÚRVAL
/ A
BJARTIR MORGNAR
Vora tekur! •— Árla er!
Æskan rekur gullna þræði.
Sólin vekur, gegnum gler
geislum þekur rekkjuklæði.
Sálin hressist — fær nú frið.
Feigð úr sessi hné í valinn.
Flutt er messa. Vaknið þið!
Vorið blessar yfir dalinn.
Gekk þar lengi stað úr stað,
stukku hengjur blárra mjalla.
— Víða þrengir vetri að,
vorið gengur nú til fjalla.
Lækir flæða — hækka hreim.
Hugljúf kvæði skap mitt yngja.
Engin mæði amar þeim.
Æsku-bræður mínir syngja.
Árglöð kalla ærslin þar,
yngist sjálfur vori feginn.
Hálfar falla hendingar,
hoppa áifar fram á veginn.
Steján jrá Hvítadal.
V._________________________________________________/
erfitt að finna heimili fyrir börn,
sem flokkuð voru „óvelkomin“, af
því að þau voru orðin of gömul eða
tilheyrðu foreldrum, sem voru af
sitt hvorum kynflokkinum.
VERKEFNI þessarar stofnunar er
eitthvert hið mannúðlegasta, sem
liœgt er að hugsa sér. Daglega fœð-
ast einhversstaðar í heiminum börn
við hin erfiðustu skilyrði; börn, sem
eiga sér hvergi athvarf og munu
engin skilyrði hljóta í uppvextinum
til að njóta lífsins. ARENA-stofnun-
unin leitast eftir megni við að skapa
saklausum umkomuleysingjum
bjarta framtíð í góðra manna hönd-
um.
AÐ LOKUM VILDUM við nefna
grein um finnskan starfsmann í
skipasmíðastöð í Stokkhólmi. Hann
hét Riku Ruopsa og varð fyrir því
slysi á vinnustað, að rafneisti komst
í samfesting hans, sem allur var út-
ataður í oliu. Riku varð alelda d
svipstundu og hlaut svo slcem bruna-
sár, að honum var ekki hugað líf.
85% af húð hans brenndist og þar
af voru 70% þriðja gráðu bruni,
þ.e.a.s. ný húð mundi ekki getað.
myndast. En lœknavísindunum
fleygir fram, ekki sízt í því að lœkna
brunasár. Við höfum áður birt frá-
sögn af systkinum sem brermdust
illa, en tókst að grœða með tíð og
tíma. En þessi frásögn tekur henni
fram. Hún sýnir, að því eru nú lítil
takmörk sett, hverju hœgt er að fá
áorkað, ef saman fer snilld tœkn-
innar á sviði lœknavisindanna og
einbeittur vilji sjúklingsins.