Úrval - 01.03.1971, Qupperneq 37

PRÓFESSORINN OG BRÚNKLÆDDA KONAN
35
harðari. Hann sagðist ekki hafa efni
á því að krefjast minna en þess
bezta, er í okkur byggi. Hann kom
orðum að þeirri háleitu hugsjón,
sem hafði hvatt flesta okkar til
þess að leggja lögfræðina fyrir
okkur. Og hann sagði, að æðsta
ánægja sín í lífinu hefði verið að
sjá nemendur sína verða síðar að
snjöllum lögfræðingum, málaflutn-
ingsmönnum, dómurum og opinber-
um embættismönnum. Hann hélt
áfram að tala í þessum dúr. Orð
hans einkenndust af fölskvalausri
hugsjón hans.
Svo gerðist hið óvænta. Hann
kom nú að einni af sínum löngu
innihaldsríku þögnum, sem höfðu
haft svo mikið gildi í skólastof-
unni. Hann sneri sér að fallegu
brúnklæddu konunni og sagði:
„Ég hef verið að lýsa yfir þakk-
læti mínu til nemenda minna,
starfsbræðra minna og skólans
míns. En það er samt örlítið brot
af því þakklæti, er fyllir hjarta
mitt. Ég get ekki kvatt ykkur alla
án þess að nefna það, sem hefur
verið þýðingarmesti hluti lífs
míns.“
Hann leit niður á klumbufót sinn
og virti hann fyrir sér og hélt síð-
an áfram. Rödd hans var hás af
geðshræringu: „Þrítugur að aldri
hitti ég þá fegurstu stúlku, sem ég
hafði nokkru sinni séð. Ég var sem
þrumulostinn og þrunginn ástar-
kennd til hennar á sömu stundu.
En ég áleit, að hún mundi ekki líta
á slíkan mann sem mig. Móðir
Náttúra hafði ekki gætt mig nein-
um ytri glæsileikatáknum. Ég þorði
jafnvel ekki að velta fyrir mér
þeim dirfskufulla möguleika, að ég
lýsti tilfinningum mínum fyrir
henni. Það eitt að hugsa um hana
veitti mér hamingju, og þá ham-
ingju veitti ég mér hvert augna-
blik.
En hún kom því þannig fyrir, að
við nálguðumst hvort annað. Á fín-
gerðan og tillitssaman hátt skýrði
hún mér frá því, að hún vissi um
tilfinningar mínar og að hún elsk-
aði mig heitar en ég gæti hugsan-
lega nokkurn tíma elskað hana.
Allt frá því augnabliki hefur líf
mitt verið ein samfelld sælustund.
Á árum þeim, sem síðan eru lið-
in, höfum við eignazt börn og alið
þau upp í innilegri hamingju. Hún
hefur helgað mér líf sitt og ást sína
alveg skilyrðislaust, án þess að
henni yrði nokkurn tíma hugsað
til erfiðleikanna. Kennsla, ritstörf
og lögfræðistörf hafa verið eins
konar tímabundin fjarvera, sem
var mér bærileg vegna þess eins,
að ég vissi, að ég mundi brátt snúa
aftur til hennar. Á hverju augna-
bliki hef ég fundið til nærveru
hennar.“
Rödd hans varð hásari, er hann
reyndi að losna við skjálftann, sem
kominn var í hana. „Þótt það sé
gagnstætt eðli mínu að ræða helg-
ustu tilfinningar einkalífs míns op-
inberlega, þá verð ég að segja ykk-
ur það, er ég kveð ykkur, að ég á
alla hamingju mína henni að þakka,
að hún hefur. . . . “
Hann sneri sér í áttina til henn-
ar og augnaráð hans lauk setning-
unni, líkt og orð gætu alls ekki
lýst hinum heitu tilfinningum hans.