Úrval - 01.03.1971, Qupperneq 49

ELDSKÍRN RIKU RUOPSA
47
krossviði, en ofan á honum var
venjuleg svampdýna. Inn í þennan
kassa var svo dælt lofti í gegnum
slöngu og hafði það verið þurrkað
svo í venjulegri rakaeyðingarvél,
að í því var nú aðeins 15% raki, og
einnig hitað upp í 37.70 á Celsius. í
lok kassans höfðu verið boruð fjöl-
mörg, lítil göt, og upp um þau síað-
ist loftið og þaðan í gegnum hleypna
dýnuna og lak, sem gert var úr laus-
ofnu álefni, þannig að nakinn líkami
Riku var umlukinn þurrum eyði-
merkurhita.
Hið hlýja, þurra loft eyddi auðvit-
að vatni úr líkama Riku, auk hinna
risavöxnu brunasára. Vatnið í lík-
ama hans eyddist með svo ævintýra-
legum hraða, að það varð að gefa
honum um 31 lítra af vökvum næstu
24 stundirnar til þess að bæta upp
þetta vökvatap. Auðvelt var að bæta
upp þetta vökvatap með því að gefa
honum vökva í gegnum hola nál,
sem stungið var í æð undir litlu ó-
brenndu skinnpjötlunni, sem var
eftir á vinstri handlegg hans. En það
varð að bæta vökvatapið nákvæm-
lega upp. Þar mátti engu skeika, og
því var allt rúmið staðsett ofan á
svo nákvæmri vog, að hún gat mæit
þyngdartap sjúklings við uppguf-
un, þó að hún næmi ekki nema 2
grömmum, eða með öðrum orðum
þyngd 10 centa penings. Sérfræð-
ingur vék ekki frá rúmi Riku. Hann
skráði vökvatapið með klukku-
stundarfresti og bætti það sam-
stundis upp með vökvagjöf í æð.
HANN BARÐIST EINS OG
HETJA
Riku hafði ekki hugmynd um alla
þessa baráttu fyrstu 36 stundirnar.
Hann bylti sér órólegur í óráði.
Honum fannst hann vera orðinn lít-
ill drengur, sem lék sér á nýjan leik
í dimmu greniskógunum nálægt
fæðingarbæ sínum Kemi í norður-
hluta Finnlands. Þessar friðéælu
minningar milduðu hinar sáru þján-
ingar. Þegar hjúkrunarkonurnar
komu til þess að skipta um lak í
rúminu hans annan morguninn,
gerði hann þær steinhissa, þegar
hann krafðist þess, að þær hjálpuðu
honum fram úr rúminu. Hann vildi
fá að stíga í fæturna, sem voru mjög
illa brunnir. „Það er auðveldara,“
sagði hann, „heldur en að láta ykk-
ur velta mér við.“ Dr. Liljedahl
fylgdist brosandi með þessu. Hann
var mjög ánægður, er hann varð
vitni að þessum viðbrögðum Riku,
því að hann hafði lengi verið sann-
færður um, að viljinn til þess að
lifa, viljinn til þess að berjast væri
alveg eins nauðsynlegur fyrir bata
og góð læknisfræðileg meðhöndlun.
Og hann grunaði, að Riku mundi
berjast eins og hetja.
Hitarúmið kom að miklu gagni.
Og í lok fyrstu vikunnar hafði brún-
leitt skæni myndazt á öllum sárun-
um. En útlimir hans og liðamót voru
svo ofboðslega stirð, að hann gat
ekki lengur hreyft þau. Riku tók nú
samt að reyna að berjast gegn þessu
með hjálp duglegs sjúkraþjálfara,
Súsönnu Svartengren að nafni. Með
því að ýta fast á og toga í af öllu
afli með vissu millibili á hverjum
degi, neyddi hún loks hreyfingar-
lausa olnboga- og hnjáliði hans til
þess að beygja sig um einn til tvo
þumlunga. Riku beit á jaxlinn og