Úrval - 01.03.1971, Síða 52

50
ÚRVAL
tvö skrefin rétt fyrir páskana með
hjálp tveggja hjúkrunarkvenna.
Svitadroparnir glitruðu á enni hans,
því að knébeygjurnar voru honum
sannkölluð kvöl. Nokkrum dögum
síðar tókst honum að ganga sex
skref með hjálp „göngutækis“. Og
eftir viku var hann farinn að ýta
göngutækinu 10 metra niður eftir
ganginum og sömu leið til baka.
H J ÓLREIÐ AFERÐIN
Vél, sem líkist reiðhjóli, var kom-
ið fyrir á rúmi hans til þess að
hjálpa honum að endurheimta fyrri
krafta. Riku átti að stíga fótstigin í
aðeins tíu mínútur í senn tvisvar á
dag. En hjúkrunarkonurnar urðu
ekkert hissa, er þær urðu varar við,
að hann var farinn að hamast á
fótastigunum í miklu lengri tíma í
einu á nóttu jafnt sem degi.
Dr. Liljedahl vildi ekki kveða upp
neinn úrskurð um bata Riku, með-
an enn leyndist með honum nokkur
efi. En í byrjun maí gat hann samt
sagt þessi orð við Riku alveg hik-
laust: „Enginn brunasjúklingur,
sem ég veit til, að hafi haft það af,
hefur verið verr brunninn en þú. En
þér tókst að ná bata.“
„Auðvitað,“ sagði Riku, sem hafði
aldrei efazt um slíkt.
Hann hafði þegar orðið öðrum illa
brenndum manni sannkallaður inn-
blástur. Þar var um að ræða 32 ára
gamlan mann, Gunnar Almquist að
nafni, sem hafði fengið í sig 10.000
volta straum og komið hafði verið
með til Karolinska Hospitalet í
hörmulegu ásigkomulagi. 85% húð-
ar hans voru skaðbrennd og reynd-
ar alveg eyðilögð. Hann hafði heyrt
um hinn undursamlega bata Riku
þegar á fyrsta degi sínum í sjúkra-
húsinu. Það hafði einnig hughreyst
hann að hitta Riku og tala við hann
og sjá, hversu vongóður hann var.
Og að síðustu náði Almquist einnig
bata.
Þegar komið var fram í síðari
hluta júlímánaðar, fékk Riku að
fara heim um hverja helgi. Og
læknarnir fullvissuðu hann um, að
hann gæti ekki aðeins snúið aftur
til vinnu í náinni framtíð heldur
gæti hann hafið eðlilegt líf að nýju
að öllu leyti.
„Nú, hvers vegna ekki?“ sagði
Riku bara. Og nýlega sagði hann við
Mai, þegar hann var að hamast á
fótstigunum á æfingarvél sinni:
„Heyrðu annars. Bráðum verð ég að
hringja í hann Liljedahl. Og svo
förum við saman í þessa hjólreiða-
ferð í kringum Vattervatnið."
Læknanemi stundaði ýmsa vinnu á sumrin. Á daginn afgreiddi hanr.
í húð slátrara, en á kvöldin var ihann sjúkraberi.
Kvöld nokkurt var hann að aka eldri konu inn í skurðstofuna. Kon-
an starði á læknanemann. Allt í einu rak ihún upp vein og reis upp:
„Drottinn minn dýri! Þetta er þá slátrarmn!"