Úrval - 01.03.1971, Síða 85

SKIPSHUNDURINN SlNBAD
83
sínna Sindbad, sem lá þar á sínum
útvalda stað og á heyranlegan hátt
heimtaði „serveringu“.
Sindbad sneri sér þá umsvifa-
laust að félögunum og hóf upp sín
„klögunarmál". Báru þau þann
skjóta árangur að þeir báðu þjón-
inn í öllum bænum að sinna hund-
inum sem snarast.
Þennan óleik gerðu vinir og fé-
lagar Sindbads honum aldrei fram-
ar.
Við nána íhugun komust þeir að
þeirri niðurstöðu, að hann ætti ekki
síður skilið en þeir sjálfir, að fá
eins mikið út úr lífinu á þessum
órólegu og hættulegu stríðstímum,
þegar enginn sjómaður vissi hvað
morgundagurinn bar í skauti sér.
Skipslæknirinn leit ekki síður
eftir heilsufari Sindbads en ann-
arra um borð og gaf honum, engu
síður en öðrum, aspirín, þegar hon-
um virtist hann mjög timbraður og
hlaut þakklæti hans að launum.
Eins og í upphafi var sagt, var
Sindbad einn af þekktustu ferfætl-
ingum á N.-Atlantshafi í síðari
heimsstyrjöld og svo oft birtust í
dagblöðum vestanhafs frásagnir af
honum, að sérhver aðmíráll hefði
mátt vera fullsæmdur af. Því var
haldið fram, að Sindbad hefði kom-
ið þó nokkrum sjómönnum til að
hætta að drekka að minnsta kosti
um stundarsakir.
Þeim hafi þótt nóg um, þegar
þeir urðu sjónarvottar að því, þeg-
ar seppi gekk rakleitt inn á bar-
inn, leitaði uppi þægilegt skot og
„gólaði“ sér út viskí og bjór, sem
hann slafraði í sig fljótt og af mik-
illi velþóknun.
í stríðslok hafði Sindbad náð tólf
ára aldri og elliglöp tóku að gera
vart við sig.
Og dag nokkurn lá hann dauður
í koju sinni.
Skipsfélagar Sindbads syrgðu
hann einlæglega, sem dýrmætan
vin, og gera má ráð fyrir að hann
hafi orðið harmdauði ótal „ást-
föngnum“ tíkum í höfnum við N.-
Atlantshaf.
Hann fékk að gista hina votu
gröf á sama virðulega hátt og einn
af hans tvífættu félögum hefði átt
í hlut, og hleypt var af fallbyssu-
skoti, þegar líkami hans seig í haf-
ið.
Fjöldi blaða minntust Sindbads
og rifjuðu upp sagnir af lífsferli
hans sem skipshundi öll stríðsárin.
Hinir fjölmörgu amerísku sjó-
menn, sem Sindbad sigldi með öll
stríðsárin héldu minningu hans á
lofti í ræðu og riti.
Sem dæmi um hið „mannlega"
eðli hans, sagðist einum þeirra svo
frá:
„f einni höfn hætti Sindbad allt
í einu að fara í land þrátt fyrir að
hann fengi hálsbandið sitt.
Þegar við leituðum eftir ástæð-
unni, kom í ljós, að einasta veit-
ingahúsið, sem þar var, hafði orðið
fyrir loftárás og einasta tíkin, sem
þar fannst, hafði látið lífið.“
Og reyndar er þeirri spurningu
ennþá ósvarað, hvort nokkru sinni
hafi verið uppi eins „mannlegur"
skipshundur og Sindbad.