Úrval - 01.03.1971, Blaðsíða 89
37
órnardýr fyrstu meiri
vi$ háttar skurðaðgerðar
® minnar var maður
einn, sem ég ætla að
kalla herra Polanski. *
Þegar hann kom á
Bellevuesjúkrahúsið í New York-
borg, hafði hann verki í kviðarholi
og öll hin sígildu sjúkdómseinkenni
botnlangabólgu. Ég var himinlif-
andi yfir að sjá hann. Botnlanga-
skurður er venjulega fyrsta meiri
háttar skurðaðgerðin, sem lækna-
kandídat er leyft að framkvæma.
Og mér hafði einmitt verið lofað,
að ég mætti framkvæma þann
næsta.
Þá hafði ég verið læknakandídat
á Bellevuesjúkrahúsinu í tvo mán-
uði. Ég hafði að vísu ekki fram-
kvæmt neitt enn, sem hægt var að
kalla „uppskurð" með réttu. En ég
hafði samt þegar hlotið talsverða
reynslu, að því er ég áleit. Ég hafði
fylgzt með aðstoðarlæknunum, er
* í frásögn þessari er eingöngu um dul-
nefni að ræða, að nafni höfundar einu
undanskildu.
þeir framkvæmdu aðgerðir sínar.
Ég hafði bundið hnúta, klippt
sauma og jafnvel framkvæmt fyrsta
skurðinn í gegnum vefina einstöku
sinnum. í hreinskilni sagt áleit ég
ekki, að skurðlækningar yrðu mjög
erfitt viðfangsefni. Og ég var alveg
óður í að hefjast handa.
Herra Polanski kom á deildina
klukkan 4 e. h. Klukkan 6 var ég
þegar búinn að skoða hann, rann-
saka blóð hans og þvag, taka rönt-
genmynd af brjóstholi og hafði bú-
ið hann undir uppskurð, og var
þetta alveg mettími.
En í Bellevuesjúkrahúsinu voru
aðeins tvær skurðstofur hafðar
opnar að næturlagi, og við urðum
að bíða, þangað til röðin kæmi að
okkur. Því las ég enn á ný kafla
þann í skurðtæknifræðinni, sem
fjallaði um botnlangaskurði, og
eyddi hálftíma í að hnýta hnúta á
rúmgaflinum í herbergi mínu. Mér
fannst ég því vera alveg tilbúinn,
þegar sjúklingnum mínum var ek-
ið inn í skurðstofuna klukkan 10
eftir hádegi.
Eldri aðstoðarlæknirinn, sem var
*
*
*