Úrval - 01.03.1971, Síða 93

HVERNIG ÉG VARÐ SKURÐLÆKNIR
91
fingrunum á örvæntingarfullan
hátt inn um skurðsárið og reyndi
að ná í botnlangann. En þegar okk-
ur hafði loks tekizt að finna hann,
hafði kviðarhol herra Polansky
þegar saurgazt, og sjálfsöryggi mitt
var horfið út í veður og vind. En
samt lét George mig halda aðgerð-
inni áfram. Að vísu hélt hann um
úlnlið mér, er við bundum fyrir og
saumuðum að nýju. En það var
samt hönd mín, er hélt á tækjun-
um. Og tveim tímum eftir að við
byrjuðum, var skurðaðgerðinni
loks lokið.
„Þetta gekk vel,“ sagði George
og reyndi sitt ýtrasta til þess að
láta þetta hljóma sem það væri
sagt af einlægni.
„Þakka þér fyrir,“ sagði ég
veiklulega.
Hjúkrunarkonan hló.
Það gleður mig að geta sagt það,
að herra Polansky batnaði, enda
þótt það kostaði hann alllanga legu
og batinn kæmi ekki á alveg eðli-
legan hátt. Meltingarvegur hans
starfaði ekki eðlilega tvær næstu
vikur, og kviðarhol hans þandist
óskaplega út. Á samræðufundum,
sem við héldum á hverju kvöldi í
sjúkrahúsinu, var talað um hann
sem „ólétta manninn hans dr. Nol-
ens“.
Ég eyddi hverri mínútu frítíma
míns við sjúkrabeð hans. Ég fann
til geysilegrar sektarkenndar.
Ábyrgðarkennd mín gagnvart hon-
um var alveg yfirþyrmandi. Ég
held, að ég hefði hætt við skurð-
lækningar fyrir fullt og allt, hefði
hann dáið.
„ÞÚ ERT EINS OG UXI, SEM
VINNUR VIÐ STIGMYLLU,
BILL“
Þjálfun skurðlæknis hefst ekki
fyrr en eftir að öllum undirbún-
ingi er lokið, þ. e. ekki fyrr en eft-
ir fjögurra ára undirbúningsnám í
háskóla og fjögurra ára nám í
læknadeild, sem ungt fólk verður
að ljúka til þess að fá sína náms-
gráðu. Hin raunverulega skurð-
læknisþjálfun er ósköp hægfara
þróun. Maður sýnir örlítið meiri
leikni í einu tilfelli,- örlítið betri
dómgreind í öðru tilfelli og svolít-
ið meira öryggi í því þriðja. Þar er
ekki um að ræða nein stökk stig
af stigi, aðeins örlítil skref fram á
við.
Sérhver verðandi skurðlæknir
þræðir yfirleitt sömu götuna. Þar
er um að ræða fimm ára verklegt
skurðlæknisnám við sjúkrahús (og
í sumum tilfellum sex eða jafnvel
sjö ára nám). Fyrsta árið er maður
læknakandídat, næstu tvö árin að-
stoðarlæknir, enn eitt ár sem að-
stoðaryfirlæknir og svo lokaárið
sem yfirlæknir.
Ég hlaut þjálfun mína við Belle-
vuesjúkrahúsið í New Yorkborg.
Það er ekki aðlaðandi sjúkrahús.
Það er í Austurbænum á Manhatt-
aneyju, og gömlu múrsteinsbygg-
ingarnar eru dökkar af sóti margra
ára. Þegar maður kemur þar inn,
stendur maður í geysistórum bið-
sal, sem líkist helzt samkomusal
eða fyrirlestrasal. MúrhúSunin á
veggjunum er farin að springa. Þar
eru aðeins nokkrir harðir bekkir
fyrir sjúklinga og gesti. Þetta lík-
ist helzt járnbrautarstöð. Þar vant-