Úrval - 01.03.1971, Qupperneq 98

96
URVAL
það verið, að röntgenfræðingur
hefði tekið þær traustataki til þess
að nota á fundi eða ráðstefnu eða
það, sem var enn verra, til þess að
setja í einkasafn sitt! En í báðum
tilfellum var þá ekki um neitt ann-
að að gera en að senda inn beiðni
um aðra röntgenmyndatöku. En
slíkt gat tekið eina eða jafnvel
tvær vikur, eftir því hve margar
beiðnir voru óafgreiddar.
Það virtist ekki vera svo erfitt
viðfangsefni að skipta um gipsum-
búðir á Swanson. Á okkar deild
var sérstakt beinbrotaherbergi, og
þar var gipsumbúðasög, gips-
umbúðir og færanleg röntgen-
myndatökuvél. Ég fyndi bara
hjólastól, setti herra Swenson í
hann, færi með hann í beinbrota-
herbergið, tæki af honum gipsum-
búðirnar, tæki röntgenmynd, fram-
kallaði hana og setti aðrar gipsum-
búðir á hann. Þetta var ekki svo
erfitt, eftir að maður hafði lært,
hvernig átti að framkvæma það.
En vandinn var bara sá, að sem
læknakandídat vissi ég það ekki.
Blaðið á rafknúðu gipsumbúða-
söginni snerist ekki í hringi,
heldur titraði það bara hratt og
skar þannig. Mér hafði verið sagt,
að í rauninni væri næstum ómögu-
legt að meiða neinn með þessari
vél.
„Herra Swanson," sagði ég með
geysilegu örvggi í röddinni, „þetta
er ekki vitund sárt. Þér finnið
kannski fyrir svolitlum hita af
blaðinu, þegar ég sker í gegnum
gipsið, en þetta blað snýst ekki,
heldur hristist það bara. Það getur
því ekki skorið yður.“
Ég ýtti á handfangið. Blaðið
skarst inn í gipsið.
„Stöðvið vélina!“ æpti herra
Swenson og dró að sér fótinn, svo
að ég náði ekki til hans. „Þér sker-
ið mig.“
„Vitleysa, herra Swenson,". svar-
aði ég. „Þér finnið bara fyrir hitan-
um.“
Ég hófst aftur handa . . . og fór
mjög varlega. En við annan eða
þriðja hvern skurð rak hann upp
öskur. Ég var farinn að velta því
fyrir mér, hvort sagarblaðið hefði
kannske skorið hann í raun og veru.
Það lék enginn vafi á því, þegar
ég náði loks gipsumbúðunum af
honum. Báðum megin á fæti hans
voru myndarlegir skurðir. Þeir
voru að vísu ekki djúpir, guði sé
lof, en þeir voru fjári langir. Nú
reyndi á tungulipurð mína, en mér
tókst samt um síðir að sannfæra
herra Swenson um það, að þessir
skurðir væru honum að kenna. —
(Hann hefði hreyft fótinn of mik-
ið).
Það yrði ekki mikill vandi að
fjarlægja sauminn úr skurðinum á
herra Rollins, svo framarlega sem
það væru nokkur skæri á með-
höndlunarborðinu. Ef svo væri
ekki, yrði þetta kannske að bíða
þangað til næsta dag. Ristilspegl-
unin á ristli herra Flanders út-
heimti, að það varð að leggja hann
á sjúkraborð, aka honum inn í
hliðarherbergi og athuga neðsta
hluta meltingarvegar hans í gegn-
um málmpípu, sem var um lVi
þumlungur í þvermál og 15 þuml-
ungar á lengd. Þetta var heldur
ekki erfitt viðfangsefni, svo fram-