Úrval - 01.03.1971, Qupperneq 102

100
ÚRVAL
Swanson að nafni. Það var alltaf
troðfullt á þessari deild. En Jean
var alltaf róleg og viðfelldin í við-
móti, á hverju sem gekk. Það var
skapgerðareiginleiki, sem kom í
góðar þarfir í þessu starfi.
Ég minnist þess, að ég varð eitt
sinn reiður, er ég var að stumra
yfir frú Ramos, sem var með blæð-
andi magasár. Ég vildi fá að skera
fyrir æð á ökkla til þess að gefa
henni blóð, því að æðarnar í hand-
leggjum hennar voru ekki heppi-
legar fyrir blóðgjöf. En hún neit-
aði að leyfa mér að framkvæma
þetta. Hún var hrædd um, að það
yrði svo sárt.
Ég hafði unnið mestalla nóttina
á undan og því var kannske
von, að ég missti stjórn á mér.
„Fjandinn hafi það,“ hrópaði ég að
henni, „ef þér leyfið mér ekki að
gera þetta, blæðir yður kannske
út! Ég er orðinn þreyttur á þessu
hugleysi yðar.“ Auðvitað gerði
þetta bara illt verra. Frú Ramos
fór að gráta, og nú var ómögulegt
að fá hana til nokkurrar samvinnu.
Jean hafði fylgzt með þessu úr
fjarlægð. Hún gekk nú að rúminu
og sagði við mig: „Dr. Nolen, það
er nýlagað kaffi frammi í eldhúsi.
Kannske vilduð þér fá einn boRa?“
Ég fór fram í eldhús til þess að
fá mér kaffisopa. Jean kom til mín
að nokkrum mínútum liðnum, og
við röbbuðum síðan saman um
kvikmynd, sem við höfðum séð.
Þegar ég kom aftur að rúmi frú
Ramos, varð ég var við, að hún
hafði nú alveg skipt um skoðun.
Jean hélt í höndina á henni, meðan
ég skar í ökkla hennar til þess að
komast að æðinni. Og hún var hin
samvinnuþýðasta á allan hátt. Þeg-
ar ég hafði lokið verki minu, sagði
frú Ramos: „Fyrirgefið, læknir. Ég
var bara svo hrædd.“
„Mér þykir þetta líka leitt,“
sagði ég. „Ég hefði ekki átt að
missa stjórn á skapi mínu.“
„Ég skil það svo vel,“ sagði frú
Ramos. „Ungfrú Swanson sagði
mér frá því, hve mikið þér vinn-
ið.“ Jean sagði ekki orð.
Á M4-deildinni var Sharon Avery
yfirhjúkrunarkona. Þær Jean og
Sharon voru algerar andstæður.
Jean var blíð. Sharon var mesta
hörkutól. Jean var alúðleg. Sharon
var venjulega hæðnisleg. Jean var
kvenleg. Sharon var það ekki. En
samt voru þær báðar fyrirmyndar-
hjúkrunarkonur. Ástæða þess, að
báðar þessar konur, sem höfðu svo
geysilega ólíka skapgerð, gátu samt
báðar rækt störf sín svo framúr-
skarandi vel, stafaði af þeirri stað-
reynd, að sjúklingar Jean voru
konur, en sjúklingar Sharon voru
aftur á móti karlmenn. Viðmót og
viðbrögð Jean hefðu ekki komið
að neinum notum á M4-deildinni.
Og viðmót og viðbrögð Sharons
hefðu ekki heldur komið að nein-
um notum á M5-deildinni.
Ég minnist fyrsta dags míns á
M4-deildinni. Ég gekk þangað inn,
einmitt þegar sjúklingarnir voru að
ljúka við morgunverðinn. Sharon
stóð við hliðina á rúmi einu, sem
stór og þrekinn sjúklingur lá í.
Síðar frétti ég, að á honum hefði
verið gerð kviðslitsaðgerð. Hún var
að hrópa að honum: „Segðu ekki
þessa vitleysu, Simmons. Ég fædd-