Úrval - 01.03.1971, Qupperneq 108

106
ÚRVAL
inn. Og svo útskrifaði ég sjúkling-
inn og gerði ráðstafanir viðvíkj-
andi frekari umönnun hans og eft-
irliti með heilsu hans. Allt frá því
augnabliki, er hann kom, til þess
dags, er hann hafði yfirgefið
sjúkrahúsið, hafði ábyrgðin af líð-
an hans hvílt á mér. Þetta var
miklu kröfuharðara og skemmti-
legra starf en að vera læknakandí-
dat. Og mér var að fara fram. Jafn-
vel yfirlæknirinn viðurkenndi þetta
einn daginn, að vísu á sinn dræma
hátt, er hann sagði við mig, eftir
að ég hafði aðstoðað hann við
gallblöðruuppskurð: „Heyrðu, Bill,
þetta er í fyrsta skipti sem þú hef-
ur ekki stungið mig eða skorið a.
m. k. einu sinni við uppskurð. Þér
hlýtur að vera að fara fram.“
STÓRKOSTLEGUR
KENNARI
2. skurðlæknaliðið í Bellevue-
sjúkrahúsinu hafði samvinnu við
skurðlækna í tveim nálægum
sjúkrahúsum, Triboro og Norður-
strönd. Annað árið mitt sem að-
stoðarlæknir dvaldi ég hálft ár í
hvoru þeirra.
Sg fór fyrst til Triborosjúkra-
hússins, en það er borgarsjúkrahús,
sem hefur brjóstholssjúkdóma að
sérgrein. Eg dvaldi þar ekki til þess
að læra að verða brjóstholsskurð-
læknir, en slíkt krafðist tveggja
ára sérþjálfunar, heldur til þess að
læra nóg til þses að geta gert að
brjóstholsmeiðslum eða fram-
kvæmt almenna uppskurði, sem
kröfðust þess, að brjóstholið væri
opnað.
Síðan fluttist ég til Norðurstrand-
ar, sem er einkasjúkrahús úti á
Lönguey. Það var sem paradís mið-
að við Bellevue, hvað húsnæði, að-
búð og ýmislegt annað snerti.
Langflestir sjúklingar, sem komu á
Norðurströnd, höfðu einkalækni.
Og það hvíldi engin veruleg ábyrgð
á neinum læknanna þar.
Á hinn bóginn hafði sjúkrahús
þetta einn stóran kost. Á Bellevue-
sjúkrahúsinu var notað eftirfarandi
kennslukerfi: „Horfðu á einn upp-
skurð, framkvæmdu einn upp-
skurð, kenndu einn uppskurð." —
Þar vorum við að læra aðferðir af
þeim lækni, sem var einu ári á
undan okkur í þjálfun. En á Norð-
urströnd voru kennararnir okkar
allir þjálfaðir skurðlæknar. Ráðið
til þess, að afraksturinn af sex
mánaða dvöl þar yrði góður, var
einfaldlega það, að gera sér grein
fyrir því hið fyrsta, hvaða skurð-
læknar gætu kennt okkur mest og
vildu leyfa okkur að skera upp
einstöku sinnum, og halda sig síð-
an eins mikið að þeim læknum og
mögulegt var.
Einn af þeim, sem ég valdi, var
dr. Grove, grannvaxinn og kvikur
maður með hauksnef. Hann var
stórkostlegur kennari. Stundum var
hann reyndar of stórkostlegur.
Hann eyddi stundum svo löngum
tíma í að kenna á skurðstofunni,
að sjúklingurinn fékk klukkutíma
lengri svæfingu en nauðsynlegt
hefði verið.
Það mætti nefna hana frú An-
dreadis sem dæmi um þetta. Hún
var með gallsteina, og nokkrir
þeirra höfðu þrýstst inn í göngin,'
sem liggja frá lifur til meltingar-