Úrval - 01.03.1971, Qupperneq 109

HVERNIG ÉG VARÐ SKURÐLÆKNIR
107
vegar. Grove gerði ráðstafanir til,
að hún yrði skorin upp klukkan
þrjú síðdegis. Ég átti að vera hon-
um til aðstoðar og byrjaði að þvo
hendur mínar og skrúbba rétt fyrir
þann tíma.
Það var auðvitað skortur á
mannasiðum að fara yfir að þeirri
hlið skurðborðsins, sem skurðlækn-
irinn ætlaði að vinna við, án þess
að manni væri boðið slíkt. Því tók
ég mér stöðu vinstra megin. Grove
gekk yfir að hægri hlið sjúklings-
ins og tók upp skurðhnífinn. Svo
leit hann á mig. Hann hlýtur að
hafa séð vonbrigðasvipinn á and-
liti mínu. „Jæja þá, Nolen, komdu
þá hingað,“ sagði hann. Við skipt-
um um stað.
Þetta var fyrsti uppskurðurinn,
sem ég hafði aðstoðað Grove við.
Og hann var djöfullegur frá upp-
hafi til enda. Ég var ekki fyrr bú-
inn að taka upp skurðhnífinn en
hann fór að hrópa á mig: „Veiztu
jafnvel ekki, hvernig þú átt að
halda á hníf, Nolen? Hérna.“ Að
svo mæltu tók hann skurðhnífinn
úr hendi mér og hreyfði fingur
mína með sínum. „Svona, þetta er
nær því.“
Ég risti byrjunarskurðinn í gegn-
um húð og fituvef. Ég var í þann
veginn að skera dýpra, þegar hann
breiddi grisjulag yfir skurðinn og
stöðvaði þannig uppskurðinn. Ég
leit á hann.
„Nolan,“ sagði hann, „hvað held-
urðu, að þú sért að gera . . . að
skera burt vörtu? Þú kemur hönd-
unum á þér aldrei inn um þetta
op. Skerðu skurð, sem þú getur
verið stoltur af.“
É'g lengdi skurðinn um einn þuml-
ung í báða enda, en hann var samt
. ekki ánægður. „Hérna, heigullinn
þinn. Skerðu hérna.“
Uppskurðurinn hafði þegar stað-
ið yfir í tíu mínútur, og við vorum
aðeins komnir niður að fyrsta
vefjalaginu. Nú byrjaði ég að skera
þetta vefjalag eftir endilöngum
skurðinum, alveg út til endanna
báðum megin. Og enn kastaði Gro-
ve sáragrisju yfir sárið.
„Nolen,“ sagði hann, „hefurðu
nokkurn tíma grafið holu? Svaraðu
mér ekki. Það er augsýnilegt, að
það hefur þú ekki gert. Ég skal
segja þér svolítið. Þegar maður
grefur holu, hefur maður hana víð-
ari efst en neðst. Það er auðveld-
ara á þann hátt. Og það er einmitt
það, sem skurður er . . . hoIa!“
Og þannig hélt hann áfram í
þrjá langa klukkutíma. Hann gerði
sig ekki ánægðan með það, hvernig
ég hnýtti hnúta eða hvernig aðferð
ég notaði við aðgerð á slagæðinni
eða hvernig ég saumaði. Þegar ég
notaði skæri til þess að skera gall-
blöðruleiðsluna, hrópaði hann upp
yfir sig: „Nolen, þú ert skurðlækn-
ir, en ekki dýralæknir! Notaðu
hníf. Réttu mér þessi fjandans
skæri.“ Hann greip skærin úr hendi
mér og kastaði þeim á gólfið.
„Snúðu þér nú aftur að starf-
inu!“ sagði hann svo.
Eg var eins og undin tuska, þeg-
ar uppskurðinum var lokið. Ég
hefði getað kyrkt hann með ber-
um höndum. En þegar ég sá þenn-
an kvika, smávaxna mann hníga
niður í hægindastól í búningsher-
berginu, þennan mann, sem var