Úrval - 01.03.1971, Síða 112

110
ÚRVAL
um sínum og byrjaði að skera hann
burt. Það getur oft verið erfitt að
greina tauganet þetta frá vöðvavef,
öðrum taugum eða eitlum og kirtl-
um.
„Eg held ekki, að þetta séu réttu
taugarnar, dr. Friedman," sagði ég.
„Auðvitað eru þetta þær réttu,
Bill,“ svaraði hann. „Sérðu ekki
taugahnútana? Ég er viss um að
þetta eru réttu taugarnar."
Umsögnin, sem send var tilbaka
frá meinarannsóknastofunni, um
hnúð þennan, hljóðaði svo: „sog-
æðaeitlar; engin taug sýnileg."
Ég hitti dr. Friedman á stofu-
gangi morguninn, er greiningin
kom frá meinarannsóknastofunni.
„Hvað ætlarðu að gera við herra
Myers?“ spurði ég.
„Senda hann heim,“ svaraði hann.
„Honum líður ágætlega."
„Sástu greiningu meinarann-
sóknastofunnar?" (Hann hafði séð
hana. Ég hafði séð hann lesa hana).
„Nei.“
„Þú náðir ekki tauginni."
„Gerði ég það ekki? Fjandinn
sjálfur!“ Hann þagnaði og hugsaði
sig um svolitla stund. Svo sagði
hann: „Jæja þá. Ég skal tala við
hann. Við skerum hann upp aftur
eftir nokkrar vikur, ef hann hefur
þolinmæði til þess.“
Dr. Friedman var indæll maður
og í rauninni heiðarlegur. En hann
hefði samt aldrei sagt herra Myers
frá þessum mistökum sínum, hefði
ég ekki vitað alla málavöxtu. Orð
H. L. Menckens eiga hér vel við:
„Samvizkan er þessi litla rödd, sem
segir okkur, að einhver kunni að
fylgjast m»ð okkur.“
ÞAÐ VAR EINS OG ÉG SÆI
SJÁLFAN MIG!
Þegar ég kom aftur til Bellevue-
sjúkrahússins eftir dvöl mína á
Norðurströnd, var Jack Lesperance
yfirlæknir þar. Og nú gegndi ég
einu af þýðingarmestu aðstoðar-
læknisstörfunum. Maður fann það
greinilega, þegar maður hækkaði
þannig í tign, því að skyndilega
voru miklu fleiri farnir að biðja
mann um að framkvæma það, sem
framkvæma þurfti, heldur en að
skipa manni það eins og áður.
,Tveir af aðstoðarlæknunum gegna
þýðingarmestu störfunum og eru
helztu aðstoðarmenn yfirlæknisins.
Þeir eru ábyrgir fyrir öllum ákvörð-
unum, þegar hann er ekki við. Jack
var kannske önnum kafinn á skurð-
stofunni, þegar komið var með
mann með brjóstholsbrot. Ef ég eða
Walt Kleiss, hinn aðstoðarlæknir-
inn, er gegndi sams konar starfi
og ég, vorum við, þá gáfum við
fyrirskipanir um, hvað gera skyldi
manninum til bjargar.
Við fórum einnig á stofugang
fyrir Jack á morgnana, þegar hann
var að skera upp. Ég tók eina deild-
ina, og Walt tók hinar tvær eða
öfugt. Það var okkar starf að sjá
um, að hinir aðstoðarlæknarnir og
læknakandídatarnir vanræktu ekki
neitt.
Morgun einn kom ég að rúmi
sjúklings, sem hafði haft enda-
þarmskýli, sem hreinsað hafði ver-
ið fyrir tveim dögum.
„Hvernig gengur því að gróa?“
spurði ég Charlie Schultz aðstoðar-
lækni.