Úrval - 01.03.1971, Síða 113

HVERNIG ÉG VARÐ SKURÐLÆKNIR
111
„Það virðist gróa mjög seint,
Bill,“ sagði hann.
Eg leit ekki alltaf á sár. Þegar
læknakandídat var búinn að búa
um sár, var mér meinilla við að
rífa umbúðirnar af. En ég ákvað,
að það væri öruggara að líta á
þetta sár.
Sárið leit ekki vel út. Það var að
vísu ekkert sérstakt, sem hægt var
að finna að því. Það leit bara ekki
út eins og ástungið og hreinsað
kýli ætti að líta út. Ég leit yfir
sjúkraskýrslu hans. „Þetta er skrýt-
ið,“ sagði ég. „Við talningu á hvítu
blóðkornunum, rétt eftir að hann
kom hingað, reyndist talan vera
20.000, en samt hafði hann engan
hita. Það væri líklega vissara að
endurtaka þessa talningu, Mike,“
sagði ég við einn læknakandídat-
inn. Hann skrifaði skipun þessa í
framkvæmdabók sína.
Þegar spjöld sjúklinganna voru
athuguð síðdegis og komið var að
spjaldi þessa sjúklings, spurði ég:
„Og hvað sýndi talning hvítu blóð-
kornanna núna, Mike?“
„Mér er illa við að þurfa að segja
þér það,“ sagði hann. „Þetta reynd-
ust allt þroskaðar frumur. Hann er
með blóðkrabba.“
Það hefði kannske enginn tekið
eftir þessum sjúkdómi um langa
hríð, ef ég hefði ekki komizt að
þessu á stofugangi mínum. Það var
alls ekki svo að skilja, að aðstoðar-
læknirinn og læknakandídatinn
væru heimskir og ég væri svona
snjall. Ástæðan fyrir því, að mér
fannst ekki allt með felldu, var ein-
faldlega sú, að ég hafði nú fengið
meiri reynslu en þeir, að ég hafði
séð fleiri kýli og sár og vissi meira
um það, hvernig gróandi sár áttu
að líta út. Það var líka um þann
kost að ræða, að ég sá ekki um
meðferð og umönnun sjúklingsins
frá degi til dags. Mennirnir, sem
sáu um það, urðu að einbeita sér
að smáatriðum, en ég hafði meiri
yfirsýn. Því var ólíklegra, að eitt-
hvað færi fram hjá mér.
í ársbyrjun framkvæmdi Jack
alla meiri háttar uppskurði, maga-
uppskurði, ristilsuppskurði og
brjóstholsuppskurði. Þetta var
„uppskeruár“ hans, og hann mundi
því ekki láta okkur Walt fá mikið
af uppskurðum, fyrr en hann væri
búinn að fá nægju sína. Og ég
mundi svo haga mér á sama hátt,
þegar að því kæmi, að ég yrði yfir-
læknir.
En annaðhvort Walt eða ég vor-
um til eftirlits og höfðum umsjón
með öllum þeim aðgerðum, sem
læknakandídatar eða aðrir aðstoð-
arlæknar framkvæmdu. Ég var þvi
á skurðstofunni annan hvern dag.
Nú skildi ég, hvað George hafði
að afbera af minni hendi nóttina
sælu, þegar ég framkvæmdi fyrsta
botnlangauppskurðinn minn. Það
krefst stáltauga og óskaplegrar þol-
inmæði að aðstoða klaufskan lækna-
kandídat við uppskurð og leiðbeina
honum. Sá læknakandídat, sem ég
óttaðist mest í þessum efnum, var
Bob Lang. Ég hafði fylgzt með því,
er hann saumaði saman skurði og
sár á slysavarðstofunni, og hann
var alltaf alveg ótrúlega klaufsk-
ur. Hann missti svo mörg tæki á
gólfið, að hjúkrunarkonurnar gripu
loks til þess bragðs að hafa alltaf