Úrval - 01.03.1971, Síða 118

116
ég átti eftir að ganga betur frá
farangri mínum. Og því skildum
við þá. Ég vissi, að ég mundi hitta
hann og hitt starfsfólkið á bóka-
safninu klukkan fjögur til þess að
fara yfir spjöld sjúklinganna. Og
þar gæti ég þakkað þeim endan-
lega fyrir samstarfið og kvatt þau
síðan.
Það tók mig lengri tíma en ég
hafði búizt við að tína saman bæk-
urnar mínar og fötin. Og klukkan
var því orðin rúmlega fjögur, þeg-
ar ég hafði skilað herbergislyklun-
um. Ég gekk yfir að bókasafninu
og reyndi að semja nokkrar heppi-
legar setningar til þess að segja í
kveðjuskyni. Ég vissi ekki, hversu
viðkvæmur ég ætti að verða. Þetta
hafði verið mjög samræmdur starfs-
hópur, og ég vildi segja þeim,
hversu vel mér hefði líkað við
þessa félaga mína. En samt fannst
mér það ekki viðeigandi að verða
allt of viðkvæmnislegur í orðum á
þessari kveðjustund.
Ég hefði ekki þurft að hafa
áhyggjur af þessu. Það sást engin
sála í bókasafninu, aðeins miði á
umræðuborðinu. Orðsendingin var
stutt og án alls málskrúðs:
„Bill. Því miður verð ég að hætta
við spjaldaumræðurnar í dag vegna
óskaplegs annríkis. Einn af sjúkl-
ingunum, sem ég þurfti að ræða
við og skoða, reyndist vera með
skeifugarnasár, og blóðið rann nið-
ur af honum. Ég er búinn að fara
með hann beint í skurðstofuna. —
Larry og hinir strákarnir eru önn-
um kafnir á slysavarðstofunni
vegna tveggja slæmra brunatil-
fella. Það var gaman að vinna með
ÚRVAL
þér. Hafðu samband við okkur.
Gæfa og gengi. Walt.“
Ég fékk mér kaffibolla og settist
niður. En hve þetta er viðeigandi!
hugsaði ég. . . . Alveg dæmigert
fyrir Bellevue! Einn læknirinn fer
og annar tekur við, en sjúklíng-
arnir halda áfram að streyma að að
eilífu.
Er ég sat þarna og hugsaði um
þjálfunarár mín, fannst mér miklu
auðveldara að minnast allra
ánægjulegu augnablikanna, augna-
blika afreka og sigra, fremur en
augnablika mistaka og örvænting-
ar. Ég hlakkaði til þess að hefja
störf sem einkalæknir. En ég vissi,
að ég mundi sakna Bellevue alla
mína ævi. Þessi fimm ár höfðu
verið erfið. Þau höfðu verið erfið,
bæði líkamlega og tilfinningalega.
Og ég vissi, að ég gæti ekki lifað
þau að nýju, þótt mér byðist slíkt.
Ég hefði blátt áfram ekki mátt til
þess. En ég gerði mér líka grein
fyrir því, að þetta hafði verið dá-
samleg reynsla.
Ég fór út úr bókasafninu og
þrammaði niður fimm hæðir í síð-
asta sinni. Þegar ég fór út um bak-
dyrnar og gekk í áttina að bíla-
stæðinu, var ungur strákur einmitt
að stíga út úr bíl með ferðatösku
í hendinni. „Afsakið," sagði hann,
„en hafið þér nokkra hugmynd um,
hvar 2. skurðlæknaliðið er til
húsa?“
Er ég sá þetta breiða bros, fullt
áhuga, á þessu hrukkulausa, glað-
lega andliti, er var laust við öll
merki þreytu, vissi ég ekki, hvort
ég ætti heldur að hlæja eða gráta.
☆