Úrval - 01.04.1971, Blaðsíða 27

HIÐ FRÆGA MÁL DREYFUSAR . ..
25
Bréf Zola vakti óhemju ólgu, og
hann sætti hvers konar ofsóknum
frá öllum hliðum. Það lék ekki á
tveim tungum, að Gyðingarnir
höfðu keypt hann til að skrna
ákæruna. Fjarstæðukenndustu
óhróðurssögur voru breiddar út til
þess að gera hann tortryggilegan.
Þennan mann, sem hafði gerzt svo
djarfur að ákæra svo að segja alla
frönsku þjóðina.
Að sjálfsögðu var mál höíðað á
hendur honum. En það var aðeins
eitt atriði í bréfinu, sem hinn opin-
beri ákærandi þorði að sækja hann
til sakar fyrir, og það var ákæra
Zola á hendur herréttinum fyrir að
hafa, samkvæmt skipun, sýknað
Esterhazy. í öllum löndum ríkti hin
mesta eftirvænting, hvernig málinu
mundi reiða af. Blöð hvarvetna um
heim fluttu langar skýrslur um
réttarhöldin. Það kom greinilega
fram í réttarhöldunum, að Dreyfus
hafði saklaus þolað sektardóm, en
allt kom fyrir ekki. Herforingja-
ráðið lýsti því yfir, að það mundi
biðjast lausnar, ef Zola yrði sýkn-
aður. Þessi hótun dugði. Zola var
dæmdur i eins árs fangelsi.
„Það lítur út fyrir, að allt gangi
á móti mér,“ sagði hann, þegar dóm
urinn hafði verið kveðinn upp, „en
sannleikurinn og réttlætið er mín
megin. Sú stund. mun koma, að
Frakkland mun þakka mér fyrir að
hafa borið fram réttlætiskröfuna og
bjargað sóma Frakklands."
Hann áfrýjaði og var dæmdur á
ný. Áfrýjaði enn með sama árangri.
til þess að þurfa ekki að þegja fór
hann af landi burt og hélt baráttu
sinni áfram utan landamæra Frakk-
lands. Hann var sviptur riddara-
krossi heiðursfylkingarinnar, og
blöðin héldu áfram óhróðri sínum
og tefldu fram einni Gróusögunni
af annarri bæði um hann sjálfan og
þá, sem dirfðust að verja hann.
Henry ofursti hafði snemma í
málaferlunum gegn Dreyfus falsað
bréfaviðskipti milli ítalska og þýzka
sendiráðsins í París. í einu þessara
bréfa var Dreyfus nefndur á nafn,
og orðið óþokki haft um hann.
Þetta bréf var lesið upp í fulltrúa-
deild þingsins af þáverandi her-
málaráðherra Cavaignac, sem tók
ábyrgð á því, að bréfið væri ófals-
að, enda þótt Piquart hefði fyrir
löngu fært sönnur á, að það væri
falsað. Það er lítill vafi á því, að
Cavaignac hefur, þegar hann las
það upp í þinginu, vitað, að bréfið
var falsað. Þingdeildin ákvað með
572 atkvæðum gegn 2 — og mikl-
um fagnaðarlátum - að láta prenta
ræðu Cavaignacs og festa hana upp
á almannafæri um allt landið.
En nú fór lygavefurinn að rakna.
Esterhazy var á ný stefnt fyrir rétt
fyrir falsað bréf. í þetta skipti vildi
svo til, að heiðvirður dómari fjall-
aði um málið. Rannsóknardómar-
inn Bertulus lauk réttarrannsókn
sinni með því að ákæra bæði Ester-
hazy og Patu de Clam fyrir skjala-
fals. Frekari aðgerðir voru látnar
niður falla, en nú voru komnar
fram svo margvíslegar ákærur á
hendur Esterhazy, að eitthvað varð
að gera. Honum var stefnt fyrir
leynilegan herrétt, eins konar mann-
orðsdómstól. Þar sannaðist, að hann
var meðeigandi í hóruhúsi, og þeg-
ar að því var spurt, hvort slíkt