Úrval - 01.04.1971, Blaðsíða 120

118
ÚRVAL
hefði fundizt, að léti hann hina
dæmdu menn strax lausa, mundi
hann stofna öryggi nýlendunnar í
enn meiri hættu. ,.Ég býst ekki við,
að þér séuð samþykkur þeirri
ákvörðun minni,“ sagði hann. „En
mig langaði að útskýra aðstæður
þessar fyrir yður.“
Ég svaraði því til, að það álit
hans hefði verið rétt, að ég væri
ekki á sama máli, því að ég hafi
verið saklaus fangi, sem hefði orð-
ið að þola algera einangrun. En
þetta er nú liðinn tími, og mér
finnst það ekki hafa mikla þýðingu
að bera fram ásakanir núna. En
þeir, sem verða að taka slíkar
ákvarðanir, eiga úr ofboðslega
vöndu að ráða, einkum ef mikið er
í húfi. Stefna brezku ríkisstjórnar-
innar í mínu máli virðist hafa ver-
ið sú að bíða nógu lengi til þess,
að Kínverjar tækju ekki upp á ein-
hverju svipuðu öðru sinni.
Sagt hefur verið, að vestræn lönd
hljóti að tapa í gíslaskiptingum sín-
um við blygðunarlaus stjórnvöld
kommúnistaríkja. Kannske er það
satt. En fyrir þjóðir, sem stæra sig
af því að fara eftir mannlegum
meginreglum, er það tap, sem þær
geta verið hreyknar af.
Það, sem snart mig dýpst við
heimkomuna, var sú uppgötvun, að
margt ungt fólk um víða veröld
hafði haft miklar áhyggjur af
fangavist minni. Það voru svo fjöl-
margir, sem höfðu ekki látið sér
standa á sama um mig. Fyrstu vik-
urnar eftir að ég varð frjáls mað-
ur, fékk ég hundruð bréfa, þar sem
því var lýst, hvað gert hafði verið
til þess að reyna að hjálpa mér
með bænum, bréfum til þingfull-
trúa, kínverskra sendiráða og Pek-
ingstjórnarinnar. Allar stúlkurnar í
klausturskóla einum í Lundúnum
höfðu til dæmis skrifað mér bréf,
rétt áður en mér var sleppt. Inni-
hald þeirra var mjög uppörvandi:
„Allt frá því að kennslukonan okk-
ar skýrði okkur frá því, að þér
væruð í haldi hjá Kínverjum, hef-
ur bekkurinn okkar beðið fyrir yð-
ur á hverjum morgni. .. . Þér hald-
ið kannske, að enginn láti sér af-
drif yðar nokkru skipta og enginn
minnist yðar, en það eru margir
sem láta sér annt um yður og
muna eftir yður.“
Einn bréfritari í Gloucesterhire
skrifaði á þessa leið: „ . . . Þér
urðuð meðlimur risavaxinnar fjöl-
skyldu, sem er öll að reyna að
hjálpa yður.“
Og um næstu jól sendu margir
þeir, sem höfðu sent mér kort til
Peking um síðustu pól, mér
kort að nýju, þar eð þeir vissu, að
nú fengi ég þau.
Oft komu þrjú orð fram í huga
mér í fangaklefanum mínum í
Peking: „Ekkert skiptir máli!“ Og
á örvæntingarstundum endurtók ég
þau æ ofan í æ. Ég sagði við sjálf-
an mig, að ef ég dytti niður stig-
ann og hálsbryti mig eða ég fremdi
sjálfsmorð, þá skipti slíkt í raun-
inni ekki neinu máli. En kortin og
bréfin, sem ég móttók á þessum
jólum, voru mér áhrifamiklar sann-
anir þess, að lífið skiptir alltaf máli
. . . mjög miklu máli.
☆