Úrval - 01.04.1971, Blaðsíða 110

108
ÚRVAL
ar hugsanir mínar um bók, sem var
aðeins nokkrum fetum fyrir ofan
höfuð mér, en ég gat þó ekki kló-
fest. . . . Það var bókin Doktor
Zhivago.
Svefnherbergi mitt á efri hæð-
inni var beint uppi yfir klefanum,
sem ég dvaldi nú í. Það hafði ver-
ið farið með mig þangað. svo að
ég gæti náð í hlýrri fatnað. Og þá
hafði ég séð þessa bók Pasternaks
liggja á rúminu minu, en þangað
hafði henni verið hent með fyrir-
litningu um kvöldið, þegar Rauðu
varðliðarnir gerðu árás á heimili
mitt.
Eftir miklar vangaveltur ákvað
ég að reyna að klófesta hana með
því að gera mér upp alveg bráð-
nauðsynlegt erindi upp á loft í ein-
hverju öðru augnamiði. Eg vissi,
að mér yrði ekki sleppt þangað án
fylgdar varðmanna. Eg reiknaði
það út, að ég yrði að komast upp
á stigapallinn á efri hæðinni sex
skrefum á undan varðmanninum til
þess á fá svigrúm til að grípa bók-
ina, án þess að hann yrði var við.
Þá gæti ég beygt í hvelli, farið inn
í svefnherbergið, gripið bókina af
rúminu og falið hana undir jakk-
anum. Mér ætti að takast að ljúka
þessu, aðeins augnabliki áður en
varðmaðurinn kæmi inn í svefn-
herbergið. í þau fáu skipti, sem
farið hafði verið með mig upp á
loft, hafði mér verið leyft að fara
á undan.
Eg ákvað að æfa allar hreyfing-
ar, þannig að aðgerðin yrði í heild
þrautþjálfuð, þegar kæmi að fram-
kvæmd hennar. SÍg tók bók og
lagði hana á stól í þvottaherberg-
inu. Stóllinn var þannig staðsettur,
að vörðurinn gat ekki séð hann úr
varðstöðu sinni fyrir framan klef-
ann. Svo gekk ég fram og aftur frá
stólnum að dyrunum, þar sem vörð-
urinn fylgdist með mér. Þessu hélt
ég áfram í tvær klukkustundir sam-
fleytt. f hvert skipti sem ég fór inn
í þvottaherbergið, tók ég tvö snögg
skref, þreif bókina, smeygði henni
inn undir jakkann og alveg inn
undir vinstri holhöndina og hélt
henni svo fastri með því að halda
handleggnum þétt að síðunni. Svo
sneri ég mér við og gekk tilbaka án
þess að stanza. Ég mundi ekki,
hvernig bókin lá á rúminu mínu, og
því æfði ég þetta með ýmsum til-
brigðum. Eg setti bókina á hina og
þessa staði á stólsetunni og lét hana
snúa í ýmsar áttir, er ég greip hana.
Loks var ég orðinn alveg viss um,
að mér tækist þetta bragð mitt, ef
ég kæmist bara upp stigann þess-
um fáu, nauðsynlegum skrefum á
undan varðmanninum. Eg tók ver-
ið af koddanum mínum og reif það
hljóðlega á tveim stöðum. Svo
sýndi ég matsveininum það, en
hann talaði svolitla ensku. Og jafn-
framt sagði ég honum, að hann
skyldi spyrja varðmennina hvort ég
mætti fara upp á loft til þess að fá
nýtt ver.
Matsveinninn fór inn í borðstof-
una með rifna koddaverið í hend-
inni. Og ég hélt niðri í mér andan-
um í geysilegri eftirvæntingu. Brátt
kom hann aftur. „Hao"Ia,“ sagði
hann, „allt í lagi.“
Strax og hann hafði sagt þetta,
lagði ég af stað út um dyrnar og
stefndi að stiganum. Eg reyndi að