Úrval - 01.04.1971, Blaðsíða 96

94
ÚRVAL
lega um allan helmíng. Þ. 9. ágúst
kveikti múgurinn í bifreið mon-
gólska sendiherrans og eyðilagði
hann. Hluti af indónesiska sendi-
ráðinu var einnig brenndur. Mót-
mælaaðgerðir hófust einnig gegn
Burmabúum, Indverjum, Rússum og
ítölum. Og þ. 18. ágúst náði þetta
brjálaða æði til mín.
Ég var seint á fótum þetta kvöld,
þar eð ég var að skrifa dagblaða-
grein um hin sífelldu mótmæli síð-
ustu daga. Ég var enn að vona, að
ég yrði kannske gerður landrækur
frá Kina. Skyndilega heyrði ég læti
og fyrirgang fyrir utan. Ég gekk
út að glugganum og sá þá, að gat-
an var troðfull af fólki. Og þetta
fólk horfði allt í áttina til garð-
hliðsins fyrir framan húsið mitt.
Ég gat heyrt barsmíð og hávaða og
æstar raddir, sem hrópuðu. Múgur-
inn var að ryðjast inn til mín.
Ég hljóp að símanum til þess að
hringja til Brezku sendinefndar-
innar. En um leið heyrði ég að
múgurinn ruddist inn í húsið og
tók að æða upp stigann. Ég valdi
númerið. En það kom ekki nein
hringing. Ég held, að símasam-
bandið hafi verið rofið, áður en
árásin hófst. En ég komst aldrei
afdráttarlaust að því. Á þessu
augnabliki ruddust fyrstu Rauðu
varðliðarnir inn í skrifstofu mína.
Augu þeirra loguðu af trylltu æði.
„HENGJUM GREY!“
Ég man, að ég hrópaði heimsku-
lega til þeirra: „Snáfið út héðan!“
Ég var enn með taltækið í höndun-
um. Þeir rifu það af mér og slitu
síðan leiðsluna úr veggnum. Síðan
grípu Rauðir varðliðar um hand-
leggi mér og neyddu mig til að
ganga niður stigann. Húsagarður-
inn var troðfullur af fólki. Varð-
liðarnir þvinguðu höfuð mitt niður
á við og héldu því þannig. Og
þannig drógu þeir mig áfram, á
meðan múgurinn öskraði slagorð
sín og heróp og lét höggin dynja á
mér. Það var skvett á mig svartri
málningu, þannig að ég varð alveg
gegnblautur. Það var klesst lími á
bak mér og bleiku áróðursspjaldi
skellt þar ofan á.
Síðan var ég dreginn aftur upp
á dyraþrepin fyrir utan útidyra-
hurðina, er lá að garðinum, þannig
að múgurinn gæti séð mig betur.
Þar var mér skipað að setja mig í
þá stellingu, sem þeir álitu vera
hina einu réttu við slíkar athafnir,
og í þeirri sömu stellingu varð ég
svo að vera, meðan á öllum þessum
ósköpum stóð. Stellingin var slík,
að ég líktist helzt „fljúgandi þotu“,
en það er sú kvalafulla, saman-
beygða stelling, sem fórnardýr eru
neydd til þess að setja sig í, þegar
þau eru opinberlega ákærð um
glæpi gegn kenningum Maos og
Maoistum.
Ég var neyddur til þess að setj-
ast á hækjur, og svo var höfði mínu
ýtt niður á við, þangað til það var
aðeins eitt til tvö fet frá jörðu. Svo
voru handleggirnir togaðir aftur á
bak, þangað til þeir sneru beint
aftur. Þannig líktist ég einna helzt
sundmanni ,sem býr sig undir að
stinga sér í sundkeppni.
Hryggurinn stirðnaði brátt, og
mig logverkjaði í hann. En hvenær
sem ég reyndi að rétta úr mér,