Úrval - 01.04.1971, Blaðsíða 78

76
ÚRVAL
hvers vegna lét nefndin jafnframt
því undir höfuð leggjast að rann-
saka einnig tengslin milli kláms og
glæpa, þ. e. það verkefni, sem þjóð-
þingið fól henni sérstaklega að"
vinna?
2. Nefndin lét ekki fara fram
neinar opinberar viðræður, sem
mark væri á takandi, þ. e. boðaði
ekki á sinn fund ýmsa aðilja, sem
hefðu getað lagt eitthvað ábyrgt til
málanna fyrir opnum tjöldum. Og
yfirleitt skýrði hún aðeins frá þeim
vísindalegu „staðreyndum", sem
studdu fyrirframmyndaðar skoðan-
ir meirihluta nefndarmanna. Er
nefndin neitaði hvað eftir annað að
láta fara fram slikar viðræður, tóku
nefndarmennirnir Morton A. Hill og
Winfrey C. Link til sinna ráða og
létu fara fram slíkar viðræður á
eigin vegum í borgum víðs vegar
um landið. (Síðar lögðu þeir fram
minnihlutaálit með harðyrtri gagn-
rýni, sem ég samþykkti). Vegna al-
mennrar kröfu manna samþykkti
meirihlutinn loks, er nefndin virt-
ist vera að syngja sitt síðasta vers,
að láta fara fram fiögurra daga op-
inberar viðræður á vegum nefnd-
arinnar í Washington og Los An-
geles. En þetta var ekki nægur tími
fyrir marga borgara, er létu sig
málið skipta og vildu koma fyrir
nefndina og segja sitt álit og skýra
frá sinni reynslu.
Samt er lýst yfir því í valds-
mannstón í nefndarálitinu, að
„meirihluti bandarísks fullorðins
fólks álíti, að fullorðnu fólki ætti
að levfast að lesa eða sjá hvers
konar kynferðilegt efni, sem það
sjálft óskar að lesa eða sjá.“ Þessi
yfirlýsing er augsýnilega grund-
völluð á skoðanakönnun, sem gerð
var á vegum nefndarinnar, en þar
var komizt að þeirri niðurstöðu, að
aðeins 2% Bandaríkjamanna álitu
klám vera alvarlegt þjóðarvanda-
mál.
En þeir, sem skoðanakönnunina
framkvæmdu, höfðu aðeins spurt
fólk að því, hvað það áliti vera
„tvö eða þrjú alvarlegustu vanda-
mál, sem þjóðin ætti nú við að
striða“. Auðvitað svöruðu flestir, að
það væri „stríð“, „kynþáttadeilur“
eða „hætta, sem steðjaði að lögum
og rétti í landinu". Þvert á móti
kom það fram við Harris-skoðana-
könnun árið 1969, að 76% Banda-
ríkjamanna vilja, að klámefni verði
bannað með lögum, og í Gallupskoð-
anakönnun kom það fram, að 85%
styðja strangari lög gegn klámfeni.
3. Nefndin samdi og birti loka-
skýrslu sína í allt of miklum flýti.
Upphaflega áttu fjórar undirnefnd-
ir, skipaðar ýmsum nefndarmann-
anna 18, að rannsaka allmargar
„tæknilegar skýrslur" (þ. e. rann-
sóknir og athuganir framkvæmdar
af 22 starfsmönnum nefndarinnar
auk vísindalegra starfsmanna, sem
ekki störfuðu á vegum nefndarinn-
ar. Undirnefndir þessar áttu svo að
afhenda aðalnefndinni skýrslur sín-
ar, og hún átti svo að láta í Ijósi
álit sitt á þeim og kveða upp end-
anlegan úrskurð. Nefndin eyddi
megninu af 2 milljón dollara styrk
sínum í 70 slíkar athuganir og
skýrslur. En það tókst ekki að ljúka
við allmargar þeirra nógu fljótt til
þess að nota mætti þær sem grund-
völl til þess að byggja athuganir og