Úrval - 01.04.1971, Blaðsíða 42

40
ÚRVAL
drengsins, sem þráði bara að eign-
ast snaga til þess að hengja jakk-
ann sinn á, þráði að eignast stað,
sem hann gat með sanni kallað
heimili . . . þráði að láta einhvern
hugga sig, þegar hann rak tána illa
í. Nú gerði ég mér snögglega grein
fyrir því, að ég hafði engan einka-
rétt á þörfinni fyrir ástúð og hugg-
un. Og nú var ég fær um að skilja
viðleitni hans, og það var einmitt
það, sem máli skipti.
Nú skildi ég, við hvað hann átti,
þegar hann sagði: „Skelltu á þig
stríðsmálningunni. Við skulum
koma í ökuferð.“ Ég vissi það, að
þá var hann að segja við mig: ,,Ég
elska þig. Komdu og njóttu Móður
Náttúru með mér.“ Og þegar hann
sagði skyndilega: „Æ, við skulum
heldur sitja hérna úti á veröndinni
og hlusta á regnið falla á þakið,“
þótt við hefðum ráðgert að heim-
sækja einhverja kunningja okkar,
þá vissi ég nú, að það þýddi: „Ég
vil heldur vera hérna einn heima
hjá þér en á nokkrum öðrum stað
í veröldinni.“
Þegar við John ókum niður eftir
rykuga sveitaveginum frá gamla
bænum og beygðum inn á þjóðveg-
inn, þá beygðum við inn á veg, sem
lá til nýs lífs. Og á árunum, sem á
eftir komu, nálguðumst við hvort
annað og kærleikur okkar hvors til
annars óx og dafnaði. Þegar eitt-
hvað ergði mig og ég freistaðist til
þess að sýna óþolinmæði, eða þeg-
ar eitthvað gekk illa fyrir honum,
læddi ég hendinni hljóðlega í lófa
hans. „Láttu þig þetta engu skipta.
Þetta lagast allt.“ Og hversu erfið-
ar sem aðstæðurnar voru, var við-
bragð hans ætíð hið sama. Hann
þrýsti hönd mína á móti.
Svo fékk John alvarlegt heila-
blóðfall einn daginn. Og upp frá
því gat hann ekki hreyft sig. Hann
virtist vera í dái. Ég hélt dauða-
haldi um hönd hans, er ég sat við
hliðina á sjúkrabörunum í sjúkra-
bifreiðinni á leið til sjúkrahússins.
Og ég sagði skýrt og rólega: „Láttu
þig það engu skipta, ástin mín.
Þetta lagast allt saman.“
Starandi augnaráð hans beindist
að andliti mér örstutt augnablik, og
ég fann, að hann þrýsti hönd mína
örlítið.
Hafði hann komizt til meðvitund-
ar örstutt augnablik? Eða hafði
bara verið um eins konar ósjálfrátt
viðbragð að ræða? Ég veit það ekki.
En ég kýs að trúa því, að ævilangri
þörf hans fyrir ást og huggun hafi
þá verið fullnægt, þótt ekki væri
nema eitt örstutt augnablik.
☆
Það verður heldur en ekki breyting eftir 20 ár, þegar bekkurinn, sem
útskrifaðist vorið 1970, kemur saman við skólauppsögn í gamla skólan-
um og uppgötvar, bvernig aliir líta út skegglausir.
Bill Vauglutn.