Úrval - 01.04.1971, Blaðsíða 104

102
ÚRVAL
inn var aðeins eitt steikt egg, ein
þurr, ristuð brauðsneið og svart
kaffi. í hádegismat fékk ég græn-
meti, súpu og þurrt brauð. í kvöld-
mat fékk ég örlítinn bita af fiski
eða kjöti, en hvorki smjör, ávexti,
ost né mjólk. Ég spurði matsvein-
inn minn um það, hvers vegna ég
fengi slíkan mat. Hann benti bara
á vígorðin á veggjunum og sagði:
„Þeir segja!“
Ég þjáðist að vísu ekki af inni-
lokunarkennd í hinum læknisfræði-
lega skilningi þess orðs, en ég
komst fljótlega að því, að ég varð
að beina hug mínum að einhverju
utan þessa litla herbergis til þess
að afbera að verða að búa þarna.
Ella hefði ég misst vitið. Ég skrif-
aði þessi orð í dagbókina mína: „Ég
hef iðkað alls konar andlegar iðk-
anir til þess að fá huga mínum ein-
hver viðfangsefni. Ég hef byrjað
Yogaæfingar. É'g hef látið hugann
dvelja við skólaárin mín og skóla-
félaga mína, hvern af öðrum. É'g
hef reynt að minnast þess, hvar ég
var staddur á vissum dögum og
tímum mörg undanfarin ár. Ég hef
lesið „Kenningar og framkvæmd
kommúnismans" einu sinni og er
nú hálfnaður með bókina öðru
sinni. Og ég er stöðugt að lesa
skákbókina."
Verðirnir höfðu stöðugt vakandi
auga með mér í gegnum dyragætt-
ina, því að hurðinni mátti ekki
loka. Er ég þrammaði fram og aft-
ur um gólfið fram hjá hurðinni,
fann ég upp leik, sem ég kallaði
„framhjásýn". Markmið leiksins var
að stelast til þess að virða vörðinn
fyrir mér, án þess að hann horfði
um leið beint í augu mér. Ég
reyndi að koma honum þannig
stöðugt að óvörum. Þetta var
mögulegt, því að hann var oft að
lesa „Dagblað alþýðunnar" eða
„Rauða fánann“ og leit þá ekki upp
smátíma í einu. Ég bjó til stiga-
kerfi. Ég varð til skiptis lið A, lið
B, lið C og lið D, og svo skipulagði
ég keppni milli liðanna.
Ég lærði utan að nöfnin á Yoga-
stellingunum 18, sem ég æfði á
hverjum degi. Síðan reyndi ég að
þylja listann eftir minni með sí-
vaxandi hraða. Ég fór yfir hann
aftur og aftur og tók tímann með
hjálp úrsins. Ég lagði mig allan
fram, jafnvel í svo ríkum mæli, að
ég svitnaði af áreynslunni. Ég fann
einnig upp aðra dægradvöl. Ég end-
urskírði vikudagana og skrifaði þau
nöfn í dagbókina mína. Er ég horfi
nú tilbaka, geri ég mér grein fyrir
því, að ég hafði notazt alveg ósjálf-
rátt við hinn ljóðræna stíl, sem
Kínverjar nota, hvað sérnafnanafn-
giftir snertir. Nýju daganöfnin mín
voru þessi: Mánudagur . . . dagur
bjartsýninnar; þriðjudagur . . . dag-
ur möguleikans; miðvikudagur . . .
dagur vonarinnar; fimmtudagur . . .
dagur eftirvæntingarinnar; föstu-
dagur . . . dagur líkindanna; laug-
ardagur . . . dagur hins óbugandi
vilja; sunnudagur . . . dagur hins
óþrjótandi trausts. Er vikur liðu,
bætti ég svo nýjum lýsingarorðum
við þessi frumnöfn. Og í vasabók-
ina mína skrifaði ég þessi orð:
„Þessi brella hjálpar svolítið til.“
En ég fór samt óhjákvæmilega að
gerast æ þunglyndari og átti nú