Úrval - 01.04.1971, Blaðsíða 24

22
ÚRVAL
að fá hann sakfelldan og rekinn úr
hernum.
Blöð Gyðingahatara, kaþólskra
og flest blöð önnur hófu nú hinar
hatrammlegustu ofsóknir gegn
Dreyfus. Þess var engin þörf, að
bíða þess, að sannanir gegn honum
kæmu fram. Hann var Gyðingur og
það var nóg. f mesta skyndi var
settur upp herréttur - - ekki til þess
að rannsaka, hvort Dreyfus væri
sekur, heldur til þess að sakfella
hann. Og í desember 1894 var dóm-
urinn kveðinn upp. Dreyfus var
dæmdur til ævilangrar útlegðar í
frönsku sakamannanýlendunni Guy-
ana. Og til þess að þyngja refsing-
una enn meir var hann látinn haf-
ast við á lítilli ey — Djöflaeynni —
skammt frá ströndinni. Umhverfis
húsið var há staurgirðing, en utan
girðingarinnar voru hermenn á
verði, og var þeim stranglega bann-
að að gefa sig á tal við fangann.
En þetta var aðeins fyrsti þáttur
þess sorgarleiks, sem átti eftir að
vekja hrylling manna um allan
hinn menntaða heim. Tveimur ár-
um eftir að útlegðardómurinn var
kveðinn upp, var Piquart höfuðs-
maður gerður að yfirmanni leyni-
þjónustunnar. Dag nokkurn kom
einn af starfsmönnum leyniþjón-
ustunnar með bréf, sem ritað var
til höfuðsmanns nokkurs að nafni
Esterhazy. Bréfið var rifið í marg-
ar tætlur og hafði fundizt þannig
í pappírskörfu í húsakynnum þýzku
sendisveitarskrifstofunnar í París.
Efni bréfsins var mjög alvarlegt
fyrir Esterhazy, þar sem það bar
ótvírætt með sér, að hann hefði selt
Þjóðverjum frönsk hernaðarleynd-
armál. Piquart höfuðsmaður tók nú
að grennslast nánar eftir, hvers kon-
ar maður þessi Esterhazy væri. Það
kom þá í ljós, að hann hafði allt
annað en gott orð á sér. Af tilvilj-
un datt Piquart höfuðsmanni í hug
að bera rithönd Esterhazys saman
við skjalaskrána, sem varð Dreyfus
að falli. Sér til mikillar furðu, sá
hann, að rithöndin var nákvæmlega
hin sama. Piquart höfuðsmanni
varð nú þegar ljóst, að það var
Esterhazy en ekki Dreyfus, sem
sekur var, og tók hann nú að rann-
saka öll málskjölin gaumgæfilega.
Honum varð bráðlega ljóst, að mál-
skjölin fólu ekki í sér hinar minnstu
sannanir fyrir sekt Dreyfus. Hann
fór nú á fund yfirmanna sinna, en
þeir ráðlögðu honum að hafa sig
hægan og gæta hinnar ýtrustu var-
úðar. Smám saman varð herforingj-
um þeim, sem mest höfðu lagt sig
fram til að koma Dreyfus á kné,
ljóst, að hætta var á ferðum. Ef
Esterhazy yrði dæmdur og Dreyfus
sýknaður, mundi það valda hinu
mesta hneyksli þeim til handa. Aft-
ur fóru blöð klerkavaldsins og Gyð-
ingahataranna á stúfana. Yfirmenn
Piquarts skipuðu honum að halda
sér saman. ,,Ef þér haldið yður sam-
an, þá vitnast ekkert,“ sögðu þeir.
En Piquart höfuðsmaður var of
heiðarlegur og réttsýnn til þess að
þegja. Hann fór ekkert dult með
það, að hann ætlaði sér að taka
málið upp að nýju. Þá fékk hann
fyrirmæli um að fara frá París.
Siðan var hann sendur til Tunis og
var hafður á þeim stöðum, sem
mannhætta var mest. Hershöfðingj-
arnir og þeirra fylgifiskar gerðu sér