Úrval - 01.04.1971, Blaðsíða 41

JOHNNY LITLI SVAF HÉR
39
það að vera dásamlegast af öllu að
eiga mömmu, sem gat haldið á
manni í kjöltu sér, meðan hún batt
um meiðslin, og sagði: „Svona,
svona, þetta batnar allt saman.“
Ég býst við, að það sé einmitt
þetta, sem ég hef þráð alla ævi, að
eiga einhvern, sem gæti haldið mér
í fangi sér, þegar ég hef verið
særður eða einmana, að eiga ein-
hvern aðsetursstað, sem var heim-
ili mitt . . . þessa viku og þá næstu
og alla ævi, að eiga minn eigin
snaga til þess að hengja fötin mín
á.“
John sat í rykugri gluggakistunni
og dró mig blíðlega niður í sætið
við hlið sér. Hann var ósköp róleg-
ur, þegar hann sagði mér þessa
sögu. En sú skýra mynd, sem birt-
ist mér við þessi orð hans, vakti
tilfinningar mínar og reif mig upp
úr því sjálfsmeðaumkunarfeni, sem
ég hafði sökkt sjálfri mér í. Fyrir
augum mér sá ég einmana, móður-
lausan, sex ára dreng. Eg sá hann
standa í þessu herbergi á löngu
liðnum tíma. Skyndilega varð þessi
litli drengur mér undur kær.
Ég gat heyrt vetrarstorminn
hrista til gluggana á gamla bæn-
um, líkt og hann hafði eitt sinn
heyrt. Og þegar ég rýndi út um
hrimið á rúðunum, gat ég séð
tunglið. Það veitti litla, einmana
snáðanum eina huggunarljósið í
þessu dimma, kalda herbergi og
virtist vera eini vinur hans.
Þetta kvöld hafði afi sagt við
Alice frænku: „Við komum með
drenginn í fyrramálið. Hann er
orðinn nógu stór til þess að geta
sótt eldivið fyrir þig. Ég sæki svo
kálfinn í næstu viku.“
Johnny litli hélt því, að það
hefði verið skipt á honum og kálfi.
Nú fengi hann aldrei framar að
sitja tímunum saman í fallega,
svarta lystivagninum hans afa og
látast aka glæstu, svörtu eyki.
Lystivagninn mundi enn eiga sinn
sérstaka stað, þarna á milli korn-
ámunnar og hesthússins. Lystivagn-
inn átti heimili. Það var aðeins
skipt á litlum strákum eins og
kálfum.
Litli drengurinn skreið upp í
rúmið í stóru náttskyrtunni hans
frænda sins, sem gleypti hann
næstum. Og hann læddist yfir kalt
gólfið út að glugganum. Hann stakk
vísifingri upp í munninn og bleytti
hann. Og svo nuddaði hann burt
hrímið á svolitlum bletti á rúðunni,
svo að hann gæti séð út. Hann starði
upp til tunglsins, og litli líkaminn
skalf: „Góði karl í tunglinu," bað
hann, „láttu afa ekki skipta á mér
fyrir kálf . . . láttu hann lofa mér
að vera hérna áfram, gerðu það.“
„Ég grét mig í svefn þetta kvöld,“
sagði maðurinn við hlið mér og hló
við, eins og þetta væri fvndið.
Þegar hann hafði loks lokið máli
sínu, varð ég vör við, að hönd mín
hafði ósjálfrátt leitað eftir hendi
hans og að ég hélt fast í hana. En
það var ekki aðeins hönd eigin-
manns míns, sem ég hélt í með
slíku verndartaki. Það var líka
hönd lítils, óttaslegins og sorg-
mædds drengs.
Upp frá því sá ég ekki aðeins
John, er ég horfði á hann, heldur
sá ég þá einnig spegilmynd litla