Úrval - 01.04.1971, Blaðsíða 118

116
ÚRVAL
að hafa haft áhrif á einhver hörð
hjörtu hinna kommúnisku embætt-
ismanna, því að um þessi jól sýndu
þeir, sem réðu fangavist minni, eitt
lítið dæmi um göfuglyndi. Það var
engin skýring á göfuglyndi þessu
önnur en sú, að jólakortin hlytu að
hafa haft einhver áhrif.
Ég hafði farið fram á það að
mega senda móður minni, Shirley
og Reutersfréttastofunni jólakveðj-
ur í símskeytum. Og leyfi var veitt
til slíks á aðfangadagskvöld. Ég af-
henti matsveininum kveðjurnar, og
átti hann svo að fara með þær til
varðmannanna í næsta herbergi.
Hann sneri strax aftur með miklu
handapati. Mér tókst að gizka á
það að nokkrum mínútum liðnum,
hvað hann væri að reyna að segja
mér. Ég braut saman pappírsörk og
lét hana standa uppi á endann á
borðinu. Hann kinkaði kolli ákafur
á svip. Það var verið að bjóða mér
tækifæri til þess að senda jóla-
kveðjur!
„’Ég fara og kaupa,“ sagði mat-
sveinninn. Ég afhenti honum pen-
ingana, og brátt kom hann tilbaka
með tylft af nýjárskortum með kín-
verskum áletrunum. Mér til mik-
illar undrunar var eitt þeirra mjög
ólíkt hinum. Framan á því var
mynd af vetnissprengingu. Þar gat
að líta ský, sem breikkaði og óx
og teygði sig til himins. Það var í
glæstum litum. Og fyrir neðan
myndina gat að líta þessa setningu
með kínversku letri: „Hugsun Ma-
os Tse-tungs er andleg kjarnorku-
sprengja".
Ég gat ekki komizt hjá því að
brosa að þessu korti, sem var svo
fáránlegt í okkar augum. Mig lang-
aði að senda það til Harolds Wil-
sons forsætisráðherra með þessari
einföldu kveðju: „Gleðilegt nýjár
. . . að öðrum kosti... En það
var lítill möguleiki á því, að það
fyndi náð í augum ritskoðunarinn-
ar í Peking. Því sendi ég það til
Reutersfréttastofunnar með ósköp
venjulegri persónulegri kveðju.
806 DAGAR
Síðla í maímánuði árið 1969 var
garðhliðið opnað og hópur manna
streymdi inn um það. Þeir báru
langar stangir, og við enda þeirra
var fest fjölum. Við fjalirnar voru
festar stórar sandpappírsarkir. Og
ég fann til vaxandi æsingar, er þeir
tóku að nudda burt vígorðin, sem
máluð höfðu verið á vegginn gegnt
glugganum mínum með tveggja
feta háum kínverskum bókstöfum.
Og stafirnir tóku smám saman að
hverfa í rykskýi. Þetta var fyrsta
vísbending þess á næstum tveim
árum, að fangelsisvist minni færi
kannske senn að ljúka.
Næst hélt vinnuhópurinn inn í
húsið og hreinsaði þar til. Og næsta
dag komu þeir aftur með fötur, full-
ar af hvítri málningu, og málning-
arpensla og tóku til að mála vegg-
ina. Og þ. 30. maí kom loks túlkur
frá Öryggismálastofnuninni inn í
klefann minn og tilkynnti mér, að
framvegis yrði mér leyft að nota
efri hæðina í húsinu í þrjá klukku-
tíma á hverjum degi.
Ég frétti það seinna, að ástæðuna
fyrir því, að vígorðin höfðu verið
þurrkuð burt og ég hafði fengið
svolítið meira olnbogarúm í fang-