Úrval - 01.04.1971, Blaðsíða 95

92
URVAL
væri í stofuíangelsi. Fréttir þessar
voru sendar til Lundúna, og síðar
um kvöldið var kínverski sendifull-
trúinn í Lundúnum boðaður á fund
yfirmanna í Utanríkisráðuneytinu
til þess að taka við mótmælum
brezku rikisstjórnarinnar vegna
stofuvarðhalds míns. En þau mót-
mæli höfðu engin áhrif á þær
þvinganir, sem ég var beittur.
Næstu dagana reyndi ég að venj-
ast þessu bjargarleysi mínu og tak-
markaða frelsi, öllum leiðindunum
og þunglyndinu, sem sótti að mér
við það að vera állt í einu orðinn
fangi í mínu eigin húsi. Eg var 27
ára gamall og þrunginn lífsorku og
starf mitt var mér mjög hugleikið.
Nú varð ég að horfast í augu við
algert aðgerðarleysi. f hinum raka
júlíhita varð ég smám saman latari
og magnlausari. Að nokkrum tíma
liðnum fór ég því að hafa það fyrir
venju að fara snemma á fætur og
halda upp á þak og sippa þar góða
stund til þess að reyna að halda
nokkurn veginn í horfinu líkam-
lega.
Fjarritinn, sem flutti fréttir og
frásaenir Fréttastofu hins Nýja
Kína inn í kjallarann minn, var enn
í sambandi. Og þannig veittist mér
nokkurt tækifæri til þess að fylgj-
ast með þeim atburðum, sem voru
að gerast í Kína, og þróun hinnar
miklu ólgu, er þar ríkti nú. Ég hélt
áfram að skrifa dagblaðagreinar um
atburði þessa til þess að halda huga
minum virkum. Og nú fór ég einn-
ig að halda dagbók og skrifaði í
hana hugrenningar mínar og lýsti
hugarástandi mínu og tilfinningum
frá degi til dags.
Flest kvöld teíldi ég við vin minn
í gegnum síma. Við komum skák-
borðunum okkar fyrir og tilkynnt-
um hvor öðrum leiki með því að
nefna tölur. Ég skildi taflmennina
eftir á borðinu á daginn. Og þegar
kötturinn minn, hann Ming Ming,
uppgötvaði þetta, gekk hann á röð-
ina og felldi alla mennina og kast-
aði þeim til sér til mikillar ánægju.
Fyrirrennari minn í starfi þessu
á vegum Reutersfréttastofunnar
hafði gefið mér Ming Ming, er
hann hélt burt frá Peking. Þetta
var vinalegur, smávaxinn fress-
GÍSL í PEKING
03
köttur, brúnn og hvítur á litinn.
Hann var sérfræðingur í að út-
rýma gekkóum, litlu eðlunum, sem
leggja undir sig hús í Peking í heitu
veðri. É'g náði gekkóunum niður úr
loftinu með loftnetinu á stuttbylgju-
útvarpstækinu mínu, og Ming Ming
réðst svo á þær, er þær duttu í
gólfið, og hámaði þær í sig.
Honum fannst mjög gaman að
leika sér að borðtennisbolta. Hann
ýtti honum fram að efsta stigaþrep-
inu á efri hæðinni og fylgdist síð-
an gaumgæfilega með honum, er
hann hoppaði þrep af þrepi alla leið
niður á neðri hæð. Að því loknu
kom hann inn í skrifstofuna mína
og stóð þar og mændi á mig eins
og hann vildi segja við mig: „Jæja,
farðu þá og náðu í hann! Ég ætla
að gera þetta aftur.“ Og það fór
fyrir mér eins og farið hefði fyrir
flestum dýravinum. Ég sótti bolt-
ann fyrir hann. Ming Ming var
skynsamt og elskulegt heimilisdýr,
og í einangrun minni fór mér að
þykja ósköp vænt um hann.
Lífið hélt áfram á þennan hátt
næstu fjórar vikurnar. Þá tók út-
lendingaandúðin að magnast skyndi-