Úrval - 01.04.1971, Blaðsíða 40

38
ÚRVAL
hafði hann skrifað með prentstöf-
um: JOHNNY LITLI SVAF
HÉRNA. Og svo fór hann aftur inn
í bæinn.
„Hvers vegna?“ hugsaði ég.
„Hvað skyldi annars vera þarna
inni?“ Ég var alveg að stikna inni
í bifreiðinni. Ég fór loks út og hélt
heim að bænum. Ég göslaði áfram
í hávöxnu, rykugu grasinu.
Þegar ég kom inn í bæinn, stóð
John þar bara hreyfingarlaus mitt
í rykinu, köngurlóarvefjunum og
múrhúðunarbrotum, sem dottið
höfðu niður úr loftinu. Hann sagði,
að þetta hefði verið stofan, sem
hefði einnig verið notuð fyrir svefn-
herbergi fyrir gesti, sem dvöldu þar
nætursakir. Úti í horni hafði stað-
ið rúm. Og höfðagaflinn á því hafði
verið jafnhár og afi hans. Kodd-
arnir stóðu alltaf uppréttir upp við
höfðagaflinn, og yfir þá voru
breiddir hlífðardúkar, skreyttir pá-
fuglum, sem saumaðir voru í með
krosssaumi.
Við héldum inn í eldhús. Hann
sýndi mér, hvar gamla eldavélin
hafði staðið og einnig viðarkassinn,
sem hann hafði svo oft fyllt fyrir
ömmu. Og hann benti mér á stað-
inn, þar sem eldhúsborðið hafði
staðið. ,,A því var vaxdúkur," sagði
hann, „vaxdúkur með þrenningar-
grasmynstri. Það voru fallegustu
þrenningargrösin, sem ég hef nokk-
urn tíma séð.“
Við fórum upp á loft og gengum
þar inn í stórt, ömurlegt herbergi,
sem á var einn, hár gluggi. „Ég lá
oft á rúminu hérna inni og ímynd-
aði mér, að glugginn næði alla leið
upp til himna,“
„Nú skil ég, hvers vegna þig
langaði til þess að koma hingað,“
sagði ég. „Þér var þetta sem heim-
ili. Var það ekki?“
„Nei, ekki heimili, heldur aðeins
bráðabirgðaskýli, sem ég varð að
vera viðbúinn að yfirgefa hvenær
sem væri. Gömlu hjónin voru ekki
fær um að sjá um mig. Ég dvaldi
hérna nokkrar vikur í einu, og svo
skaut einhver frænka eða frændi
skjólshúsi yfir mig um tíma. Og
hvar sem ég dvaldi, var ferðatask-
an mín alltaf undir rúminu mínu,
alltaf til taks, þegar þau voru orð-
in leið á mér. Ég hef líklega verið
heldur erfiður viðfangs.
Eitt sinn var ég í heimsókn hjá
frændfólki mínu. Það var röð af
snögum á veggnum, í hæfilegri hæð
fyrir krakkana. Og nafn hvers
krakka var við hvern snaga, og
enginn dirfðist að nota snaga ein-
hvers annars. Ég man, að ég ósk-
aði þess heitt, að ég ætti snaga út
af fyrir mig eins og frændsystkin
mín áttu. Loks fann ég nafnlausan
snaga og spurði Millie frænku: „Má
ég setja nafnið mitt undir þennan
auða snaga?“ „O, það er alveg
óþarfi," svaraði hún. „Þú verður
farin burt í næstu viku.“ Ég hljóp
út á verönd og grenjaði einhver
reiðinnar ósköp, þangað til hún
kom út og skipaði mér að þagna.
Öðru sinni meiddi Curt frændi
sig. Millie frænka tók hann á hné
sér og batt um tána. Síðan hélt hún
honum svolitla stund í fangi sér,
ruggaði honum fram og aftur og
reyndi að hugga hann. Ég man, að
ég stóð við hurðina og virti þau
fyrir mér. f mínum augum hlaut