Úrval - 01.09.1972, Blaðsíða 132

130
fyrstu virtist ég hafa i fullu té viö
hann. En ég rakst alltaf á einhverja
hindrun, ljósastaur eöa stöðumæli og
hljóp þá aftur til mömmu og skyrpti út
úr mér blóði eftir áreksturinn . En ég
grét samt fremur magnvana
gremju en af likamlegum sársauka.
„Hvernig geturðu verið svona
grimm?’ spurði móðursystir min þá
mömmu.
„Heldurðu, að það sé auðvelt fyrir
mig að láta hann meiða sig?’ svaraði
móöir min. „Það væri ofur auðvelt
fyrir mig að leiða hann og halda alltaf i
höndina á honum En það get ég ekki
gert. Ég vil ekki aðeins,að hann verði
sjálfstæður i sér. Ég vil , að hann þrái
að vera sjálfstæður og öðrum óháður.’
Allir i fjölskyldunni lögðust á eitt
mér til hjálpar.
Þegar ég byrjaði i fyrsta bekk barn-
askólans, var skólastjórinn hræddur
um að ég mundi tefja fyrir hinum
nemendunum i bekknum. En ég læiði
að lesa eins fljótt og bekkjarsystkin
min.
Og það átti ég móður minni að þakka
Hún var önnum kafin timunum
saman á degi hverjum við að skrifa
texta lestrarkennslubókanna á blöð og
I bækur með risastórum, svörtum
stöfum. Og brátt átti ég sjálfur
minar eigin iestrarkennslubækur i
sérstakri útgáfu, þar sem gat að lita
alla sömu textana og hinir krakkarnir
voru að lesa i sinum bókum.
Pabbi tók við þjálfuninni i nokkrar
vikur, áður en ég átti að fara i mina
árlegu piiagrimsferð til
augnlæknisins. Á hverju kvöldi þegar
fjölskyldan sat við kvöldverðarborðið,
Larry eldri bróðir minn og Babby
systir, greip pabbi einhvern hlut, sem
var á borðinu og spurði: „Harold, á
hverju heid ég núna?’
tJRVAL
Ég rýndi I gegnum mistrið, sem var
alltaf skammt undan vinstra auga
minu, og kom þá sem snöggvast auga
á gaffal, hnif eða skeið og sagði
honum, hver hluturinn væri. Pabbi
fann stöðugt upp nýjar, frumlegar
aðferðir til að sýna fram á, hversu
mjög sjón min hefði styrkzt. Eitt sinn
kom hann með risavaxinn, svartan
bókstaf. Það var stafurinn E . Hann lét
mig standa i hinum enda herbergisins
og sneri stafnum stöðugt, og átti ég að
segja honum, i hvaða átt stafurinn
sneri. Þessu hélt hann áfram á hverju
kvöldi i heila viku.
Fullorðinn nlu ára.
I öðrum bekk kom dásamlegt atvik
fyrir mig. Ég fékk sérstök gleraugu
hjá augnlækninum. Ég leit að visu út
eins og maður frá Mars, þegar ég var
búinn að setja þau á mig, En ég gat nú
lesið letur af eðlilegri stærð i fyrsta
skipti á ævinni.
Ég þaut eins og eldibrandur heim frá
augnlækninum og æddi upp i herbergið
hans Larry bróður mins og að
bókaskápnum, þar sem hann geymdi
safn sitt af teiknimyndasögublöðum.
Þegar hann kom inn nokkru siðar, lá
ég mitt i hrúgu af blöðum, niður-
sokkinn i uppátæki teiknimynd-
persónanna, sem ég hafði heyrt svo
mikið talað um en aldrei séð áður.
Svo gerðist það þegar ég var niu ára,
að ég vaknaði um miðja nótt við
óskaplega sáran verk i vinstra
auganu. Sjónin var nú alveg horfin
aftur. Næsta dag fórum við til
augnlæknisins, sem reyndi alls konar
augndropa við mig og blikkaði ljósi
sinu i gegnum þokuna i vinstra auga
minu. Siðar var gerður á mér upp-
skurður. Og svo varö ég að liggja i
rúminu i sex vikur heima. Loks var
farið með mig til augnlæknisins að