Úrval - 01.09.1972, Qupperneq 143

BLINDUR STENZT STORMINN
141
aö undanskyldum.” foringja knatt-
spyrnuliðsins. Þetta þýddi, að metn-
aðargjarnir nemendur, sem voru
ekki efni i góða knattspyrnumenn, fóru
strax að biía sig undir forsetastöðuna,
um leið og þeir byrjuðu I skólanum.
Það var mér því ekkert undrunarefni,
að hinir tveir frambjóðendurnir höfðu
tekið þátt I nemendastjórninni allt frá
fyrsta ári sinu i skólanum. Ég hafði
aftur á móti enga reynslu á þessu
sviði. Stuðningsmenn minir i
kosningabaráttunni voru ekki fleiri en
svo, að þeir hefðu allir komizt fyrir i
einum simaklefa. En þinir tveir áttu
aftur á móti heilar hjarðir
stuðningsmanna og gátu haldið mikla
kosningafundi.
Kosningabaráttan náði hámarki
morguninn fyir kosningadaginn,
þegar nemendur skólans söfnuðust
saman i leikfimihúsinu. Búizt var við
þvi af okkur frambjóðendunum, að við
svöruðum ýmsum spurningum frá
kjósendum næsta klukkutimann.
Fundinum var næstum lokið, áður
en nokkur beindi spurningu til min.
„Hvers vegna ættum við að kjósa þig
ámorgun?”spurðiröddeiri aftarlega i
salnum. „Hvað er þaö sem gerir það
að verkum að þú gctir talizt vera I
sérflokki? Hvað er það sem veitir þér
sérstakan sess innan skólans?”
Eg svaraði þvi til, að ég væri ekki
neitt sérstakur á neinn hátt. Ég
svaraði þvi til, að ég væri bara einn af
1600 nemendum skólans, það væri allt
og sumt. „Ef þið viljið fá forseta, sem
er eitthvað sérstakur og öðruvisi en
fjöldinn, skuluð þið kjósa annan hvorn
andstæðing minn, vegna þess að þeir
eru báðir ólikir flestum okkar. Siðasta
hálfa þriðja árið hafa þeir tilheyrt
virku valdamiklu og sterku „stjórn-
kerfi,” eins konar ,, flokksvél,” sem
skortir algerlega allt imyndunarafl og
hefur algerlega gleymt nemendunum,
sem „stjórnkerfi” þessu er ætlað að
þjóna.”
Ég hélt áfram i þessum dúr. Og það
var klappað geysilega fyrir mér,
þegar ég settist. Næsta dag vann ég
kosningarnar. Það var eitt af
stoltustu augnablikum lifs mins.
En fyrsti fundur Krents-
nemendaráðsins var ekki
heillavænlegur né mér hagstæður. Ég
lyfti fundarhamrinum á leikrænan
hátt og barði bylmingshögg með
honum beint á handarbakið á
varaforseta minum. Hann rak upp
kvalaóp, og þar með hafði Krents-
nemendastjórninni verið hleypt af
stokkunum.
Ég byrjaði á að skýra frá eft-
irfarandi tilkynningu:,, 1 ár hefur
verið komið á laggirnar nýju fund-
arskapakerfi, viðvikjandi beiðni
fundarmanna um orðið. I stað þess að
rétta upp höndina eigið þið að hrópa:
„Herra forseti,”og þá mun ég benda
með fundarhamrinum á þann, sem
veitt hefur verið orðið hverju sinni.”
Brátt varð það greinilega mér til
mikilla vonbrigða, að þetta kerfi hafði
sina vissu galla, sem útrýma þyrfti,
ætti að vera hægt að notast við það.
Allt gekk vél i fyrstu, þar eð ég þekkti
þá, sem boðið höfðu sig fram i stöðu
gjaldkera og báðu nú um orðið til þess
að halda framboðsræður sinar. En
vandkvæðin hófust, þegar kom að
þeim sem vildu styðja útnefningu
þeirra.
„Herra forseti, hcrra forseti,” kvað
nú við hvaðanæva að úr salnum.
Ég stóð þarna og reyndi af fremsta
mætti að greina, hvaða rödd tilheyrði
hverjum, og koma einhverri röð og
reglu á framkvæmd þessarar
nýskipunar. En gekk ekki vel. Það fór
allt i einn hrærigraut i höfðinu á mér.